Το χάσμα του χρόνου

2 6 | J E A N E T T E W I N T E R S O N στην τσέπη μου είχαν κολλήσει μεταξύ τους και τα μαλλιά μου είχαν κολλήσει στο κεφάλι μου.Σκούπισα τη βροχή από τα μάτια μου. Δάκρυα βροχής. Η γυναίκα μου ήταν νεκρή εδώ και έναν χρόνο. Δεν είχε νόημα να προσπαθήσω να βρω καταφύγιο. Ας δοκίμαζα να πάω σπίτι. Κι έτσι έκοψα δρόμο. Δεν μ’ αρέσει να παίρνω τον σύντομο δρόμο,εξαιτίας της βρεφοδόχου. Το νοσοκομείο την εγκατέστησε πριν από έναν χρόνο.Παρα- κολουθούσα τους εργάτες μέρα με τη μέρα επισκεπτόμενος τη γυναίκα μου. Είδα πώς έφτιαξαν το τσιμεντένιο πλαίσιο, τοπο- θέτησαν το μεταλλικό κουτί μέσα στο πλαίσιο, προσάρμοσαν το πορτάκι που κλείνει ερμητικά, συνέδεσαν τη θέρμανση και το φως και τον συναγερμό. Ένας από τους εργάτες δεν ήθελε να το κάνει, έβρισκε ότι δεν ήτανε σωστό· του φαινόταν ανήθικο,μάλ- λον. Σημάδι των καιρών. Μα οι καιροί έχουν τόσο πολλά σημά- δια,που,αν τα διαβάζαμε όλα,θα πεθαίναμε από τη στενοχώρια. Η βρεφοδόχος είναι ασφαλής και ζεστή. Μόλις ένα μωρό βρεθεί μέσα και η πόρτα κλείσει,ένα κουδούνι χτυπά στο εσωτε- ρικό του νοσοκομείου και δεν θα αργήσει να κατεβεί κάποια νο- σοκόμα,όσο χρειάζεται η μητέρα για να απομακρυνθεί — ο δρό- μος στρίβει ακριβώς εκεί.Πάει,χάθηκε. Μια φορά είδα αυτή τη σκηνή να συμβαίνει μπροστά μου. Έτρεξα πίσω της. Φώναξα: «Κυρία!». Γύρισε. Με κοίταξε. Περά- σαμε έτσι ένα δευτερόλεπτο, από αυτά που περικλείουν έναν ολόκληρο κόσμο μέσα τους — κι έπειτα ο δείκτης του ρολογιού μετακινήθηκε κι εκείνη χάθηκε.