Το χαμένο κορίτσι

11 φτάσει στη θέση του βοηθού διευθυντή. Οι Ντούλι όμως έκαναν σαν να ήταν βασιλιάδες κι εκείνος ο υπηρέτης τους. Ποτέ δεν τον άφηναν να ξεχάσει ότι είχε ξεκινήσει με ένα φτυάρι στο χέρι. Ο Μάρτιν Ντούλι, ο ιδιοκτήτης του στάβλου, θύμιζε πάντα στον μπαμπά πόση ευγνωμοσύνη έπρεπε να νιώθει, πως δε θα ήταν τίποτα χωρίς τη γενναιο­ δωρία των Ντούλι. Αυτό έκανε τη σημερινή μέρα, που ήταν τα εγκαίνια των Στάβλων Παλμιέρι, ακόμα πιο συναρπαστική. Μια νίκη. Δεν ήταν μόνο μια ιστορία επιτυχίας, αλλά και ένας θρίαμβος απέναντι στους Ντούλι. «Δηλαδή τώρα θα γίνουμε πλούσιοι, μπαμπά;» είχα ρωτήσει την ώρα του βραδινού την περασμένη εβδομάδα. Ονειρευόμουν καινούριες μπλούζες στο συρτάρι μου. Ίσως ένα από εκείνα τα καινούρια χαριτωμένα 45άρια πικάπ που μπορούσες να πάρεις μαζί σου. Ίσως μπορούσα να παρα­ τήσω τη δουλειά στο στεγνοκαθαριστήριο, όπου πήγαινα μετά το σχολείο. Η μαμά μού έδωσε το μπολ με τη σαλάτα. «Είσαι δεκά­ ξι, Μπεθ» είπε. «Θα έπρεπε να ξέρεις ότι δεν κάνουν τέ­ τοιες ερωτήσεις». Γύρισα με αγανάκτηση το βλέμμα προτάσσοντας το σαγόνι. «Αλήθεια;» Δεν τα πηγαίναμε καλά την περασμένη βδομάδα η μα­ μά κι εγώ. Με ανάγκασε να χάσω τον χορό του σχολείου και μια συναυλία της Πάτι Πέιτζ στο Σέιντισαϊντ Παβίλιον, μόνο και μόνο επειδή πήρα κάτω από τη βάση στο διαγώ­ νισμα της Γεωμετρίας.