Το βασίλειο (Pocket)

[ 17 ] και εκείνα στα χαμηλά, με απέραντα χωράφια, τεραστίων διαστά- σεων αποθήκες και πελώρια σπίτια σαν ανάκτορα. Δεν είχαν δει ποτέ τι μπορούσε να κάνει μια καταιγίδα στο βουνό σε μια στέγη που ήταν αρκετάμεγάλη, ούτε είχαν προσπαθήσει ποτέ ναανάψουν φωτιά για να ζεσταθούν σ’ένα μεγαλούτσικο δωμάτιο, ενώ η θύελ- λα λυσσομανούσε πάνωστους τοίχους, με τη θερμοκρασία να φτά- νει τους τριάντα βαθμούς υπό το μηδέν. Δεν ήξεραν τη διαφορά της καλλιεργήσιμης γης από τη χέρσα, ότι ένα κτήμα στο βουνό είναι βοσκοτόπι για ζώα και μπορεί να είναι ένα έρημο βασίλειο, αλλά πολλές φορές μεγαλύτερο από την ξιπασμένη πολιτισμένη καλα- μποκίσια γη του καμπίσιου αγρότη. Για δεκαπέντε χρόνια και βάλε έμενα εδώμόνος μου, τώρα όμως μάλλον αυτό τελείωσε: ΈναV8 πλησίαζε μουγκρίζοντας κάπου κάτω απ’ τα σύννεφα. Ακουγόταν τόσο κοντά, σαν να πέρασε τη στροφή Γιαπανσβίνγκεν ανεβαίνοντας. Ο οδηγός πάτησε γκάζι, το άφησε, έστριψε σε μια απότομη στροφή, ξαναγκάζωσε. Πλησίαζε ολοένα και περισσότερο. Καταλάβαινες ότι αυτές τις στροφές τις είχε περά- σει κι άλλες φορές. Και τώρα που άκουγα τους διαφορετικούς ήχους του μοτέρ, τα αγκομαχητά του όταν εκείνος άλλαζε ταχύτητα, το βαθύ μπάσο που μόνο μια Cadillac με χαμηλή ταχύτητα κάνει, συ- νειδητοποίησα ότι ήταν μια DeVille. Ίδια με το βαρύ μαύρο αμάξι που είχε και ο μπαμπάς. Εννοείται. Και να σου η επιθετική προεξοχή της σχάρας μιας DeVille να στρίβει από την Γκαϊτεσβίνγκεν. Μαύρη. Ωστόσο καινούργιο μοντέ- λο, την έκανα γύρωστο ’85. Ημουσική υπόκρουση όμως ήταν όπως η παλιά. Το αμάξι πλησίασε κοντά μου και το τζάμι του οδηγού κατέβηκε. Έλπιζα να μη φαινόταν, αλλά η καρδιά μου σφυροκοπούσε. Πόσα