Το βασίλειο (Pocket)

[ 24 ] κι έτσι αναγκάστηκα να ταρακουνήσω τον σύρτη για να την ανοίξω. Μιαμυρωδιά κλεισούρας και αναμνήσεων ξεχύθηκε καταπάνωμας, σαν από ντουλάπα με παλιά ρούχα που ξέχασες ότι κάποτε τα είχες. Στον ένα τοίχο υπήρχε ένα γραφείο με δύο καρέκλες, η μία δίπλα στην άλλη. Στον άλλο μια κουκέτα που έπιανε όλο το μήκος του. Στην άκρη του κρεβατιού το μπουρί της σόμπας κατέβαινε απ’ την τρύπα στο πάτωμα και έφτανε στον αποκάτωόροφο, στην κουζίνα. «Εδώ μέναμε ο Καρλ κι εγώ» είπα. ΗΣάνον έκανε νόημαπρος την κουκέτα. «Ποιος ήταν απόπάνω;» «Εγώ» είπα. «Ο μεγαλύτερος». Έσυρα το δάχτυλό μου πάνω από ένα στρώμα σκόνης στη ράχη της μιας καρέκλας. «Σήμερα θα μετα- κομίσω εδώ. Και εσείς θα πάρετε τη μεγάλη κρεβατοκάμαρα». Μεκοίταξε τρομαγμένη. «Μα, Ρόι, καλέμου, δενθέλουμε νασε…» Κατεύθυνα σκόπιμα το βλέμμα μου προς το ένα της μάτι, το ανοιχτό. Δεν έχουν πλάκα τα καστανά μάτια όταν έχεις κόκκινα μαλλιά και δέρμα σαν το χιόνι; «Είστε δύο, είμαι ένας και δεν υπάρχει πρόβλημα, εντάξει;» Εκείνη άφησε το βλέμμα της να πλανηθεί ξανά στο παιδικό δω- μάτιο. «Ευχαριστώ» είπε. Μπήκαπρώτος στην κρεβατοκάμαρα της μαμάς και τουμπαμπά, μ’εκείνηπίσωμου.Την είχααερίσει καλά. Όπως και αν μυρίζει κανείς, δεν μου αρέσει να εισπνέω τη μυρωδιά του. Εκτός από του Καρλ. Ο Καρλ μύριζε αν όχι όμορφα, πάντως σωστά. Μύριζε σαν εμένα. Σαν εμάς .Όταναρρώσταινε τονχειμώνα–και αρρώσταινεκάθε χειμώνα–, εγώκατέβαινακαι ξάπλωνακοντά του. Και ημυρωδιά τουήταν όπως έπρεπε, παρόλο που στο δέρμα του είχε στεγνώσει ο ιδρώτας απ’ τον πυρετό ή το στόμα του μύριζε εμετίλα. Εισέπνεα τη μυρωδιά του Καρλ και κούρνιαζα τουρτουρίζοντας δίπλα στο φλεγόμενο