Το βασίλειο

J O N E S B O 10 Αλλά εγώ νομίζω ότι το λάτρευε αυτό το όνομα. Ήταν σαν κι εκείνον. Έλεγε μόνο τα απολύτως απαραίτητα και ήταν τόσο αμερικάνικο, που θα μπορούσε να ήταν νορβηγικό. Και το αγαπούσε πολύ το ζώο. Υποπτεύομαι ότι γούσταρε περισσό­ τερο την παρέα αυτού του σκυλιού παρά οποιουδήποτε αν­ θρώπου. Το κτήμα μας στο βουνό μπορεί να μη διαθέτει πολλά, έχει όμως θέα και χέρσα γη, και αυτό ήταν αρκετό για να το ονομάσει ο μπαμπάς «το βασίλειό του». Και, από τη γνώρι­ μη θέση μου, σκυμμένος πάνω από την Cadillac, έβλεπα κάθε μέρα τον Καρλ να φεύγει χωρίς καμιά βιασύνη με το σκυλί του μπαμπά, το τουφέκι του μπαμπά και το μαχαίρι του μπαμπά. Τους έβλεπα μέχρι που έφταναν να μοιάζουν με κουκκίδες κόντρα στο φαλακρό βουνό. Αλλά τουφεκιές δεν άκουγα ποτέ. Κι όταν γύριζαν πίσω στο κτήμα, ο Καρλ έλε­ γε πάντα ότι δεν είχε δει πουλιά, και εγώ το βούλωνα και δεν έλεγα τίποτα για τις πέρδικες που έβλεπα να σηκώνονται από τη βουνοπλαγιά, το ένα σμάρι μετά το άλλο, αποκαλύ­ πτοντας έτσι πού περίπου βρίσκονταν ο Καρλ και ο Ντογκ. Ώσπου ήρθε και η μέρα που ακούστηκε η τουφεκιά. Τρόμαξα τόσο, που χτύπησα το ξερό μου το κεφάλι στο κάτω μέρος του καπό. Σκούπισα τα λάδια από τα δάχτυλα και κοίταξα τη βουνοπλαγιά που ήταν κατάφυτη με ρείκια, ενώ ο ήχος συνέχισε να αντηχεί σαν βροντή πάνω απ’ το χωριό ως κάτω στη λίμνη Μπούνταλ. Δέκα λεπτά αργότερα ήρθε ο Καρλ τρέχοντας προς το κτήμα και έκοψε ταχύτητα όταν είχε πλησιάσει αρκετά κοντά για να τον δει ο μπαμπάς ή η μαμά απ’ το σπίτι. Δεν είχε τον Ντογκ μαζί του. Ούτε και το τουφέκι. Εγώ είχα ήδη καταλάβει μέσες άκρες τι είχε γίνει και πήγα προς το μέρος του. Όταν με είδε, έκανε στροφή και βάλθηκε να κινείται αργά προς το σημείο απ’ όπου είχε έρθει.