Το βασίλειο

Πρόλογος Ή ταν τη μέρα που πέθανε ο Ντογκ. Εγώ ήμουν δεκάξι, ο Καρλ δεκαπέντε. Μερικές μέρες πριν, ο μπαμπάς μάς είχε δείξει το κυνη­ γετικό μαχαίρι με το οποίο σκότωσα τον Ντογκ. Ήταν φαρδύ, με λεπίδα που άστραφτε στον ήλιο και με ραβδώσεις στο πλάι. Μας εξήγησε ότι οι ραβδώσεις χρησίμευαν για να φεύ­ γει το αίμα όταν τεμαχίζεις το θήραμα. Ο Καρλ είχε χλωμιά­ σει και μόνο που το άκουσε, και ο μπαμπάς τον ρώτησε αν σκόπευε να ξανακάνει εμετό. Νομίζω ότι γι’ αυτό ο Καρλ ορκιζόταν ότι θα τουφέκιζε κάτι, οτιδήποτε – και θα το τε­ μάχιζε, θα το έκοβε κομματάκια, γαμώτο, αν χρειαζόταν. «Και μετά εγώ θα το ψήσω και θα το φάμε» είπε όταν στεκόμασταν έξω από την αποθήκη, με μένα να έχω χωμένο το κεφάλι στη μηχανή της Cadillac DeVille του μπαμπά. «Αυτός, η μαμά, εσύ και εγώ. Εντάξει;» «Εντάξει» του είπα, γυρίζοντας το ντιστριμπιτέρ για να βρω από πού έπαιρνε μπρος. «Και θα δώσουμε και στον Ντογκ» είπε. «Θα φτάσει για όλους». «Φυσικά» είπα. Τον Ντογκ ο μπαμπάς τον είχε βγάλει έτσι επειδή εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο, αυτό μας είπε.