Το βασίλειο

Τ Ο Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο 27 είχε αλλάξει, μιλούσε τη γλώσσα της πόλης, που κάπου κάπου τη μιλούσαμε οι δυο μας όταν θέλαμε να μιμηθούμε τη μαμά. Όμως αυτά δεν είχαν σημασία. Μύριζε όπως πριν. Μύρι­ ζε Καρλ . Με κράτησε μπροστά του και με κοίταξε. Τα κορι­ τσίστικα όμορφα μάτια του είχαν θολώσει. Και τα δικά μου ήταν θολωμένα, γαμώτο μου. «Ο καφές γίνεται» είπα χωρίς πολύ ραγισμένη φωνή και προχώρησα προς τη σκάλα. Όταν έπεσα για ύπνο εκείνο το βράδυ, αφουγκραζόμουν τους ήχους. Μήπως το σπίτι έκανε άλλο θόρυβο τώρα που είχε ξανά κόσμο; Δεν συνέβαινε όμως κάτι τέτοιο. Έτριζε, ξερό­ βηχε και σφύριζε όπως πάντα. Προσπάθησα ν’ ακούσω τυχόν θορύβους από το master bedroom. Είχε καλή ακουστική, κι έτσι άκουγα φωνές, παρόλο που ανάμεσα στις κρεβατοκά­ μαρες υπήρχε το μπάνιο. Για μένα μιλούσαν; Μήπως η Σάνον ρωτούσε τον Καρλ αν ο μεγάλος του αδερφός ήταν πάντα τόσο λιγομίλητος; Ο Καρλ πίστευε ότι θα άρεσε στον Ρόι το τσίλι κον κάρνε που είχε φτιάξει εκείνη; Σ’ αυτό τον λιγομί­ λητο αδερφό είχε αρέσει το δώρο που του είχε φέρει εκείνη και που έφαγε τον κόσμο να το βρει μέσω συγγενών, μια μεταχειρισμένη πινακίδα αυτοκινήτου απ’ τα Μπαρμπάντος; Την είχε συμπαθήσει ο μεγάλος του αδερφός; Και ο Καρλ απαντούσε ότι ο Ρόι ήταν έτσι με όλους, έπρεπε να τη γνω­ ρίσει λίγο. Και εκείνη είπε ότι ίσως ο Ρόι να τη ζήλευε, επει­ δή ένιωθε ότι του είχε πάρει τον αδερφό του, που ήταν και ο μοναδικός του συγγενής. Ο Καρλ γέλασε, τη χάιδεψε στο μάγουλο και της είπε να μην ανησυχεί γι’ αυτά, μόνο μια μέρα πέρασε, και ότι τα πράγματα θα έπαιρναν τον δρόμο τους. Εκείνη ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του λέγοντάς