Το βασίλειο

J O N E S B O 28 του ότι μάλλον είχε δίκιο, αλλά ότι παρ’ όλα αυτά χαιρόταν που ο Καρλ δεν ήταν σαν τον αδερφό του. Ότι ήταν παράξε­ νο που σε μια χώρα με μηδενική σχεδόν εγκληματικότητα υπάρχουν άνθρωποι που κοιτάνε λοξά, σαν να φοβούνται συνεχώς μην τους κλέψουν. Ή ίσως το έκαναν. Στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. «Ποιος ήταν από πάνω;» θα ρωτούσα την άλλη μέρα όταν θα τρώγαμε πρωινό. «Ο μεγαλύτερος;» Θα κοίταζα τα σα­ στισμένα πρόσωπα. Θα έβγαινα στο τσουχτερό πρωινό κρύο, θα έμπαινα στ’ αμάξι, θα έλυνα το χειρόφρενο, θα έβαζα μπρος τη μηχανή, θα έβλεπα να πλησιάζει η στροφή Γκαϊτε­ σβίνγκεν. Ένα μακρόσυρτο, όμορφο και θλιβερό κελάηδημα ακού­ στηκε απ’ έξω. Το βροχοπούλι. Το πιο μοναχικό πουλί του βουνού, κοκαλιάρικο και σοβαρό. Ένα πουλί που σε ακολου­ θεί όταν είσαι έξω βόλτα, σε προσέχει, αλλά πάντα από ασφαλή απόσταση. Σαν να φοβάται να σε κάνει φίλο, αν και έχει ανάγκη να ακούει κάποιος το κελάηδημά του μες στη μοναξιά του.