Το βασίλειο

Τ Ο Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο 25 και αν μυρίζει κανείς, δεν μου αρέσει να εισπνέω τη μυρωδιά του. Εκτός από του Καρλ. Ο Καρλ μύριζε αν όχι όμορφα, πάντως σωστά. Μύριζε σαν εμένα. Σαν εμάς . Όταν αρρώ­ σταινε τον χειμώνα –και αρρώσταινε κάθε χειμώνα–, εγώ κατέβαινα και ξάπλωνα κοντά του. Και η μυρωδιά του ήταν όπως έπρεπε, παρόλο που στο δέρμα του είχε στεγνώσει ο ιδρώτας απ’ τον πυρετό ή το στόμα του μύριζε εμετίλα. Ει­ σέπνεα τη μυρωδιά του Καρλ και κούρνιαζα τουρτουρίζοντας δίπλα στο φλεγόμενο κορμί του, έπαιρνα τη θέρμη που έχα­ νε για να ζεστάνω το δικό μου τομάρι. Ο πυρετός σου, η σόμπα μου. Αν μένεις εδώ, αποκτάς πρακτικό πνεύμα. Η Σάνον πήγε στο παράθυρο και κοίταξε έξω. Είχε ακόμη κουμπωμένο το παλτό της. Θα πρέπει να της φαινόταν κρύο το σπίτι. Σεπτέμβρη μήνα. Μάλλον δεν θα τα πάμε καλά τον χειμώνα. Άκουσα τον Καρλ να βολοδέρνει με τις βαλίτσες στη στενή σκάλα. «Ο Καρλ λέει ότι δεν είστε πλούσιοι» είπε εκείνη. «Αλλά ότι όλα όσα βλέπει κανείς από εδώ είναι δικά σου και δικά του». «Έτσι είναι. Όλα όμως είναι χερσοχώραφα και τίποτα άλλο». «Χερσο…χώραφα;» «Χωράφια που δεν καλλιεργούνται» είπε μ’ ένα χαμόγε­ λο ο Καρλ, ο οποίος στεκόταν έξω από την πόρτα, αγκομα­ χώντας. «Βοσκοτόπια για γιδοπρόβατα. Δεν μπορείς να φυ­ τέψεις και πολλά σ’ ένα κτήμα στο βουνό. Όπως βλέπεις, καλά καλά δεν έχει ούτε δάσος. Αλλά κάτι θα πρέπει να κάνουμε με το skyline εδώ πέρα, τον ορίζοντα. Ε, Ρόι;» Εγώ έγνεψα καταφατικά, αργά. Αργά, όπως είχα δει ενή­ λικες αγρότες να γνέφουν όταν ήμουν παιδί και σκεφτόμουν ότι θα πρέπει να συνέβαιναν τόσο πολλά και περίπλοκα