Το βασίλειο

Τ Ο Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο 23 μένια κουτιά του καπνού Berry του τα έστελνε ένας συγγενής απ’ την Αμερική. Ο μπαμπάς μού είχε εξηγήσει από πολύ νωρίς ότι, σε αντίθεση με τη σουηδική μαλακία, ο αμερικά­ νικος ταμπάκος είχε περάσει από ζύμωση και αυτό το ένιω­ θες στη γεύση. «Σαν το μπέρμπον» έλεγε ο μπαμπάς, που ισχυριζόταν ότι οι Νορβηγοί έπιναν τη σουηδική μαλακία γιατί, πολύ απλά, δεν ήξεραν τίποτα άλλο. Οπότε, λοιπόν, εγώ ήξερα, και όταν άρχισα τον ταμπάκο ρουφούσα Berry. Ο Καρλ και εγώ συνηθίζαμε να μετράμε τα άδεια μπουκάλια που έβαζε ο μπαμπάς στο περβάζι του παραθύρου. Ξέραμε ότι, αν έπινε περισσότερα από τέσσερα, θα άρχιζε να κλαίει, και κανείς δεν θέλει να βλέπει τον πατέρα του να κλαίει. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως γι’ αυτό σπάνια έπινα πάνω από μία ή δύο μπίρες. Δεν ήθελα να κλαίω. Ο Καρλ έκανε απλώς πιο πολύ κέφι όταν μεθούσε, έτσι μάλλον δεν ένιωθε τόσο μεγάλη ανάγκη να βάζει στον εαυτό του τέτοιους περιο­ ρισμούς. Παρότι τα σκεφτόμουν όλα αυτά, δεν είπα τίποτα και ανεβήκαμε αργά τη σκάλα για να δείξω στη Σάνον τη μεγα­ λύτερη κρεβατοκάμαρα, που ο μπαμπάς αποκαλούσε «master bedroom». «Καταπληκτική» είπε εκείνη. Της έδειξα το καινούργιο μπάνιο, το οποίο πλέον είχε παλιώσει, αλλά τουλάχιστον ήταν το πιο καινούργιο που είχα στο σπίτι. Μάλλον δεν με πίστεψε όταν της είπα ότι μεγα­ λώσαμε χωρίς μπάνιο. Ότι πλενόμασταν κάτω στην κουζίνα, με νερό που ζεσταίναμε στη σόμπα. Ότι το μπάνιο φτιάχτηκε μετά το τροχαίο. Αν η Σάνον ήταν όντως, όπως έγραφε ο Καρλ, απ’ τα Μπαρμπάντος, προερχόμενη από μια οικογένεια που είχε λεφτά να τη στείλει σε κολέγιο στον Καναδά, θα της ήταν σίγουρα δύσκολο να φανταστεί πώς είναι να μοιράζεσαι