Το βασίλειο

J O N E S B O 20 άσπριζε το φως, γιατί χαμογελούσε πολύ περισσότερο από μένα. Ίσως αυτό τους έκανε να ερωτευτούν ο ένας τον άλλο: τα λευκά δόντια. Το καθρέφτισμα. Γιατί, παρόλο που ο Καρλ ήταν ψηλός και γεροδεμένος, ξανθός και γαλανομάτης, είδα αμέσως ότι έμοιαζαν. Είχαν μια ζωντάνια, μια θετική ενέργεια, όπως το λένε. Μια αισιοδοξία, που βλέπει ιδανικά τους αν­ θρώπους. Τόσο τους ίδιους όσο και τους άλλους. Καλά, εντά­ ξει, ακόμη δεν τη γνώρισα την κοπέλα. «Αποδώ…» άρχισε να λέει ο Καρλ. «Σάνον Αλέιν» διέκοψε εκείνη με φωνή βαρύτονου και άπλωσε ένα χεράκι τόσο δα, σαν πόδι κότας. «...Όπγκαρντ» πρόσθεσε ο Καρλ με καμάρι. Η Σάνον Αλέιν-Όπγκαρντ έσφιξε το χέρι μου για περισ­ σότερη ώρα απ’ ό,τι εγώ. Και σ’ αυτό έμοιαζε στον Καρλ. Κάποιοι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη να τους συμπαθήσεις απ’ ό,τι άλλοι. «Τζετ λαγκ;» ρώτησα και το μετάνιωσα αμέσως, νιώθοντας ηλίθιος με την ερώτηση. Όχι γιατί δεν ήξερα τι είναι το τζετ λαγκ αλλά γιατί ο Καρλ γνώριζε ότι ποτέ δεν πέρασα ούτε μία ζώνη ώρας, επομένως η απάντηση θα είχε πολύ περιορι­ σμένη σημασία για μένα. Ο Καρλ κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Φτάσαμε πριν από δύο μέρες. Έπρεπε όμως να περιμένουμε το αμάξι, που ήρθε ακτοπλοϊκώς». Έγνεψα καταφατικά και γύρισα να κοιτάξω τις πινακίδες. MC. Μονακό. Εξωτικό, ωστόσο όχι αρκετά, ώστε να τους ζητήσω να μου δώσουν την πινακίδα, αν την άλλαζαν. Στο γραφείο που είχα στο βενζινάδικο είχα κρεμάσει παλιές πι­ νακίδες της Γαλλικής Ισημερινής Αφρικής, της Βιρμανίας, της Μπαζουτολάνδης, της Βρετανικής Ονδούρας και του Τζοχόρ. Μιλάμε για υψηλό επίπεδο.