Το τραγούδι της γοργόνας

Τ Ο Τ Ρ Α Γ Ο Υ Δ Ι Τ Η Σ Γ Ο Ρ Γ Ο Ν Α Σ 15 σερα παράθυρα που έβλεπαν προς τον φαρδύ δρόμο του λιμανιού, με τα καφενεία στη σειρά κάτω από τα αρμυρί- κια, και προς τα πολύχρωμα κυβάκια που ήταν στοιβαγμέ- να φύρδην μίγδην απέναντι, στα ριζά του βουνού. Το επι- θεωρήσαμε μαζί με την ιδιοκτήτρια, μια διαχυτική κυρία με γαλάζιο ταγέρ και γυαλιά ηλίου – που εδώ αποτελούν σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης και συνεπώς φοριούνται και τη νύχτα ή σε βαριά συννεφιά. Την κουστωδία επιθεώρησης του μίσθιου απάρτιζαν ο Μανόλης, δύο αδύνατοι και ντροπαλοί νεαροί με ρούχα δουλειάς που μας τους σύστησε ως ανιψιούς του, ένας μηχανικός ονόματι Μάικ, με πρόσωπο διακοσμητικού νά- νου κήπου, ο οποίος είχε εργαστεί στις Ηνωμένες Πολι- τείες και μιλούσε αγγλικά, η σύζυγος του μαγαζάτορα του γειτονικού καφενείου και καμιά εικοσαριά ρακένδυτα μυ- ξιάρικα πιτσιρίκια, μέρος του αλαλάζοντος όχλου εκατο- ντάδων ανθρώπων που μας είχαν ακολουθήσει κατά μήκος της προκυμαίας, οι οποίοι τώρα στριμώχνονταν μέσα στο δωμάτιο ή έφραζαν τη δίοδο στις σκάλες ή περίμεναν κάτω στην πλατεία για τις περαιτέρω εξελίξεις. Το διαμέρισμα είχε τέσσερα άδεια δωμάτια, με τοίχους ασπρισμένους κατά τρόπο που διακρίνονταν οι γραμμές από τις πινελιές, και απίθανα πολλές δίφυλλες ξύλινες πόρτες, βαμμένες άσπρες κι αυτές και σκαλισμένες με περίπλοκους ρόμβους. Υπήρχε μια μεγάλη άσπρη κουζίνα με κόκκινο μωσαϊκό στο πάτωμα και δύο μικροσκοπικές παραστιές με ασπρισμένα πυρότουβλα πίσω από μια λου- λουδάτη κουρτίνα που κάλυπτε και τη γιγαντιαία καμινά-