Το τραγούδι της γοργόνας

Τ Ο Τ Ρ Α Γ Ο Υ Δ Ι Τ Η Σ Γ Ο Ρ Γ Ο Ν Α Σ 13 τους, ήταν ο ίδιος ο Μανόλης που μας είχε παροτρύνει να επιβιβαστούμε στην Αγγελικώ, η οποία τραμπαλιζόταν ήδη στα προστατευμένα νερά πίσω από τα τείχη του κάστρου. «Πο-πο-πο-πο-πο! Τίποτα! Τίποτα!» μας είχε πει δείχνο- ντας τη θάλασσα, τον μολυβένιο ουρανό, τις πορτοκαλιές κουκκίδες που έφευγαν φουριόζες από το Μπόντρουμ. «Τώρα θα πάτε στην Κάλυμνο. Πολύ καλό νησί. Πολύ κα- λοί άνθρωποι». Και μας είχε βοηθήσει να επιβιβαστούμε στην Αγγελικώ λες και ήταν το Σεμίραμις που έφευγε από τον Πειραιά για καλοκαιρινή κρουαζιέρα στα νησιά. «Θα δείτε» μας είπε απομακρύνοντας επιδέξια δυο γριές γυναί- κες από τις θέσεις τους για να κάνει χώρο για μας. «Σήμερα στην Κάλυμνο θα σας βρω ένα καλό σπίτι. Δεν θα ξαναρθείτε πια στην Κω» συνέχισε με τα λιγοστά αγγλι- κά του. Υποθέτω πως το ότι οι Έλληνες σου λένε πάντα αυτό που θέλεις να πιστέψεις αποτελεί ένδειξη αβροφροσύνης. Ο Μανόλης, βέβαια, είχε ταξιδέψει εκατοντάδες φορές από την Κω στην Κάλυμνο και πίσω και ήξερε πάρα πολύ καλά πως ήταν επικίνδυνη ημέρα και σίγουρα καθόλου ενδεδειγμένη για να σαλπάρει κανείς μαζί με δυο παιδιά. Η ελαφρόκαρδη εκ μέρους του υποβάθμιση των κινδύνων πήγαζε εξ ολοκλήρου από το ότι ήξερε πως θέλαμε απε- γνωσμένα να πάμε στην Κάλυμνο και πως ελπίζαμε να έχει κάλμα. Είμαι βέβαιη πως θα πληγωνόταν βαθύτατα εάν κάποιος υπαινισσόταν ότι θα ήταν πιο υπεύθυνο για το καλό μας αν μας συμβούλευε να μην ταξιδέψουμε. «Μα αυτή τη μέρα ήθελαν να ταξιδέψουν».