Το τραγούδι της γοργόνας

C H A R M I A N C L I F T 12 ομαλά γύρω από τον κυματοθραύστη και οι μουσκεμένες γριές σταυροκοπήθηκαν κι έπιασαν να ξεδιαλέγουν τα μπο- γαλάκια τους με καλοκάγαθη αυτοκυριαρχία. Πλευρίσαμε σε μια προκυμαία πλάι σε έναν κακάσχημο τελωνειακό σταθμό και τρία σπίτια που έμοιαζαν κλεμμένα από πίνα- κα του Κρίστοφερ Γουντ. Τα παιδιά μεταφέρθηκαν στη στεριά από χέρι σε χέρι, σχεδόν σαν ήρωες άξιοι μεγάλου θαυμασμού. Ίσως ήταν και καλύτερα που ούτε εγώ ούτε ο Τζορτζ δεν ξέραμε αρ- κετά ελληνικά ώστε να εξηγήσουμε πως τα είχαμε ποτίσει δραμαμίνες πριν φύγουμε από την Κω. Έχω τη θεωρία πως ναυτικός γίνεσαι, δεν γεννιέσαι, και τα παρασκευάσματα των βιοχημικών εργαστηρίων σε εξασφαλίζουν καλύτερα απ’ ό,τι τα βότανα ή οι μανταρινόφλουδες ή, υποθέτω, οι απελπισμένες ικεσίες στον Άγιο Νικόλαο που συγκροτούν το φόντο κάθε θαλάσσιου ταξιδιού στο Αιγαίο. Θα περνού- σαν κάποιες ημέρες ώσπου να πληροφορηθώ ότι το ίδιο εκείνο πρωί είχαν πέσει στη θάλασσα δύο επιβάτες και όλο το φορτίο από το καΐκι που ερχόταν από το Βαθύ, κι έτσι είδα με κάποια έκπληξη τον Μανόλη να σταυροκοπιέται μανιωδώς με το που πάτησε το πόδι του στη στεριά. «Μπράβο!» είπε όλος θαυμασμό προς τα παιδιά μας και προς εμάς. «Αυτή η καταραμένη η Αγγελικώ! Στο επόμενο ταξίδι της θα μπατάρει. Θα το δείτε!» Μόλις δύο ώρες νωρίτερα, στην Κω, με τη θάλασσα να αφρίζει φουρτουνιασμένη έξω από το λιμάνι και ως τις ακτές της Τουρκίας απέναντι και με τα ψαροκάικα να επι- στρέφουν άρον άρον με τσιτωμένα τα πορτοκαλιά πανιά