Το τραγούδι της γοργόνας

Τ Ο Τ Ρ Α Γ Ο Υ Δ Ι Τ Η Σ Γ Ο Ρ Γ Ο Ν Α Σ 17 μας, μαχαιροπίρουνα, τραπεζομάντιλα και μαγειρικά σκεύη για την κουζίνα; Τα πάντα! Τα πάντα! Θα μας έφερνε τα καλύτερα που είχε. Θα ήταν πρώτη της έγνοια να νιώσουμε άνετα σαν στο σπίτι μας και να είναι ευχαριστημένα τα λιτλ ντάρλινκς , όπως αποκάλεσε τα παιδιά μας. Στο μεταξύ τα ντάρλινκς ανεβοκατέβαιναν χοροπηδώντας τη σκάλα που οδηγούσε στο διαμέρισμα από τον δρόμο, κά- νοντας τους πιο σαχλούς μορφασμούς τους και τσιρίζοντας βρισιές το ένα στο άλλο, προς κατάπληξη των ντόπιων παι- διών που τα κοιτούσαν εμβρόντητα, με γουρλωμένα μάτια. Για μια στιγμή, συνειδητοποιώντας με ντροπή την αντίθεση ανάμεσα στα στρουμπουλά, καλοταϊσμένα, ζεστά ντυμένα και φριχτά κακότροπα ντάρλινκς μου και στα έκπληκτα, φτω- χοντυμένα, υποσιτισμένα παιδιά που τα κοιτούσαν με τόσο απαλά και ντροπαλά βλέμματα, ένιωσα πως ευχαρίστως θα αποκλήρωνα τα δικά μου. Αλλά όταν τα έπιασα σφιχτά από το χέρι, το ένα δεξιά και το άλλο αριστερά μου, συνειδητο- ποίησα πως τα χεράκια τους ήταν καυτά και υγρά και τα γαλανά ματάκια τους, που απόστρεφαν πεισματικά για να μη με κοιτάζουν, ήταν γεμάτα ένταση και αβεβαιότητα. Το κάτω χείλι του Μάρτιν άρχισε να τρέμει. Τα δάχτυλά του σφίχτηκαν σπασμωδικά. Η Σέιν, πάντα έτοιμη να δώ- σει την παράστασή της, πήρε την τρεμουλιαστή βαθιά ανάσα που προμηνύει ουρλιαχτά. «Είναι απαίσιο, μαμά!» είπε ο Μάρτιν κλαίγοντας με αναφιλητά. «Έχω να φάω φιστικοβούτυρο από το Λονδίνο και δεν καταλαβαίνω τίποτε απ’ ό,τι λένε όλοι αυτοί».