Το τραγούδι της γοργόνας

C H A R M I A N C L I F T 16 δα. Μπάνιο δεν υπήρχε –όπως με είχαν ήδη προειδοποιή- σει– και το αποχωρητήριο ήταν όσο δυσώδες το περίμενα, όμως τουλάχιστον ήταν χωριστό από την κουζίνα και πάνω από τη λεκάνη υπήρχε ένα καζανάκι, χωρίς αλυσίδα για να τραβιέται. Ρωτήσαμε τη σπιτονοικοκυρά αν θα μπορούσε να του βάλει μια αλυσίδα. Μα ασφαλώς! Απλούστατο! Θα το φρόντιζε την επαύριο κιόλας. Ό,τι θέλαμε θα το είχαμε! Το ενοίκιο ορίστηκε στις εξακόσιες δραχμές, ποσό που αξιολογήθηκε και συζητήθηκε από όλους μέσα στο δωμά- τιο, συμπεριλαμβανομένων των ρακένδυτων παιδιών, τα οποία μετέφεραν την πληροφορία στο γεμάτο κόσμο κλι- μακοστάσιο, απ’ όπου μεταδόθηκε στο πλήθος που περί- μενε υπομονετικά στην πλατεία. Εκεί, υποθέτω, πως έτυ- χε εκτενούς συζήτησης – και δικαιολογημένα, αφού επρό- κειτο για καθαρή κλεψιά. Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή εμείς δεν μπορούσαμε να το ξέρουμε αυτό, όντας γενικά αλόγι- στοι με τα χρήματα αλλά και άρτι αφιχθέντες από τα ενοί- κια του Λονδίνου. «Είναι καλή τιμή αυτή, Μανόλη;» ρώτησε ο Τζορτζ. «Αγαπητέ μου αδερφέ!» είπε ο Μανόλης, ο οποίος είχε προφανώς διακρίνει την ελαφρώς απελπισμένη έκφραση στα πρόσωπά μας που μαρτυρούσε ότι ελπίζαμε ειλικρινά να είναι εύλογο το ποσό του ενοικίου. Εάν συμφωνούσαμε σ’ αυτό το ποσό, θα μπορούσε η σπιτονοικοκυρά να μας παράσχει τα απαραίτητα στρωσίδια και σκεπάσματα για τα κρεβάτια, ντουλάπες για τα ρούχα