Το τούνελ

Τ Ο Τ Ο Υ Ν Ε Λ 11 πρόσωπό της κατάφερε να μου χαμογελάσει ελαφρά, με τρυφερότητα, και μουρμούρισε λίγα λόγια συμπόνιας (λυ­ πόταν για την ταλαιπωρία μου!). Κι εγώ ένιωσα μέσα μου, καταχθόνια, τη ματαιόδοξη περηφάνια γιατί είχα φτάσει τόσο γρήγορα. Ομολογώ αυτό το μυστικό για να δείτε μέ­ χρι ποιου σημείου δεν πιστεύω ότι είμαι καλύτερος από τους υπόλοιπους. Ωστόσο δεν διηγούμαι αυτή την ιστορία από ματαιοδο­ ξία. Ίσως θα ήμουν διατεθειμένος να παραδεχτώ πως υπάρ­ χει κάτι από περηφάνια ή υπεροψία. Μα γιατί τέτοια μανία να θέλουμε να βρούμε εξήγηση για όλες τις πράξεις της ζωής; Όταν άρχισα αυτή τη διήγηση ήμουν απόλυτα απο­ φασισμένος να μη δώσω κανενός είδους εξήγηση. Είχα την επιθυμία να διηγηθώ την ιστορία του εγκλήματός μου και τέρμα: όποιου δεν του γουστάρει να μην τη διαβάσει. Πα­ ρόλο που δεν το πιστεύω, γιατί οι άνθρωποι που πάντα γυρεύουν εξηγήσεις είναι ακριβώς οι πιο περίεργοι και πιστεύω πως κανείς απ’ αυτούς δεν θα ’χανε την ευκαιρία να διαβάσει την ιστορία ενός εγκλήματος μέχρι το τέλος. Θα μπορούσα να κρατήσω για τον εαυτό μου τους λό­ γους που με ώθησαν να γράψω αυτές τις εξομολογητικές σελίδες · αλλά καθώς δεν μ’ ενδιαφέρει να θεωρούμαι εκ­ κεντρικός, θα πω την αλήθεια, που οπωσδήποτε είναι αρκετά απλή: σκέφτηκα πως θα μπορούσαν να διαβαστούν από πολύ κόσμο, μια και τώρα είμαι διάσημος · και παρό­ λο που δεν έχω πολλές ψευδαισθήσεις σχετικά με την αν­ θρωπότητα γενικά και με τους αναγνώστες αυτών των σελίδων ειδικά, μου δίνει θάρρος η αμυδρή ελπίδα πως