Το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες

C A T R I O N A W A R D 14 Είναι παλιά, με μια ριγέ κιτρινόμαυρη ετικέτα. Ο ξεθωριασμέ- νος, επίσημος γραφικός της χαρακτήρας. Σημειώσεις. Δεν ακούω την κασέτα. Ξέρω τι περιέχει. Πάντα υπαγόρευε φωναχτά τις σημειώσεις της. Η φωνή της σκάλωνε ανεπαίσθητα στα σύμφωνα · δεν μπορούσε να απαλλαγεί απ’ αυτό. Στη φω- νή της άκουγες θάλασσα. Ήταν γεννημένη πολύ μακριά αποδώ η Μαμά, κάτω από ένα σκοτεινό αστέρι. Άσ’ το εκεί, ξέχνα ότι το είδες, σκέφτομαι . Έφαγα μια πίκλα και τώρα νιώθω πολύ καλύτερα. Στο κάτω κάτω, όλα αυτά έγιναν πριν από πολύ καιρό. Το φως δυναμώνει και η μέρα θα είναι όμορφη. Θα έρθουν τα πουλιά. Κάθε πρωί ξεχύνονται από το δάσος και προσγειώνονται στην πίσω αυλή μου. Κιτρινολαίμηδες, βασιλίσκοι, εμπερίζες, λοξίες, σπουργίτια, κοτσύφια, περιστέρια της πόλης. Η αυλή γεμίζει και γίνεται όμορφη. Μου αρέσει να τα χαζεύω. Έχω κάνει την τρύπα στο κόντρα πλακέ στο σωστό μέγεθος – έτσι μπορώ να βλέπω ολό- κληρη την πίσω αυλή. Φροντίζω οι ταΐστρες να είναι γεμάτες και να υπάρχει νερό. Τα πουλιά ίσως υποφέρουν με τόση ζέστη. Είμαι έτοιμος να κοιτάξω έξω, όπως κάνω κάθε μέρα, όταν το στομάχι μου σφίγγεται. Μερικές φορές τα σωθικά μου κα- ταλαβαίνουν πράγματα πριν από το μυαλό μου. Αυτό είναι λάθος. Το πρωινό είναι πολύ ήσυχο. Λέω στον εαυτό μου να μην είναι αλλόκοτος, παίρνω μια βαθιά ανάσα και κολλάω το μάτι μου στην τρύπα. Πρώτα βλέπω την κίσσα. Βρίσκεται στο κέντρο της πρασιάς. Τα πολύχρωμα φτερά της γυαλίζουν σαν να είναι λαδωμένα. Τινάζεται. Μια μακριά φτερούγα σχίζει τον αέρα, θέλει απε- γνωσμένα να πετάξει. Τα πουλιά είναι παράξενα όταν βρίσκο- νται στο έδαφος. Δεν είναι φτιαγμένα για να μένουν ακίνητα πολλή ώρα.