Το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες

9 Τεντ Μπάνερμαν Σ ήμερα είναι η επέτειος του Μικρού Κοριτσιού με το Παγω- τό Ξυλάκι. Όλα συνέβησαν στη λίμνη, πριν από έντεκα χρόνια – τη μια στιγμή ήταν εκεί και την επόμενη είχε εξαφα- νιστεί. Έτσι, η μέρα είναι ήδη κακή όταν ανακαλύπτω ότι ανά- μεσά μας υπάρχει ένας Δολοφόνος. Η Ολίβια πέφτει πρώτα με όλο της το βάρος στο στομάχι μου, βγάζοντας διαπεραστικούς ήχους σαν ξυπνητήρι. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι καλύτερο από μια γάτα στο κρεβάτι. Την πειράζω, γιατί, όταν φτάσει αργότερα η Λόρεν, εκείνη θα εξαφανιστεί. Η κόρη μου και η γάτα μου δεν αντέχουν να βρίσκονται την ίδια στιγμή στο ίδιο δωμάτιο. «Σηκώνομαι!» λέω. «Σειρά σου να φτιάξεις πρωινό!» Με κοιτάζει με τα κιτρινοπράσινα μάτια της κι έπειτα απομακρύ- νεται αθόρυβα, νυχοπατώντας. Βρίσκει έναν κύκλο όπου πέφτει ο ήλιος, ξαπλώνει και με κοιτάζει ανοιγοκλείνοντας τα μάτια της. Οι γάτες δεν παίρνουν από αστεία. Φέρνω την εφημερίδα από την εξώπορτα. Μου αρέσει το τοπι- κό φύλλο, γιατί έχει μια στήλη για παρατηρητές πουλιών – μπο- ρείς να τους στείλεις ένα κείμενο αν δεις κάτι ξεχωριστό, όπως έναν δρυοκολάπτη του Βορρά ή ένα σιβηρικό σπουργίτι. Ακόμα