Το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες

C A T R I O N A W A R D 20 Κορίτσι με το Παγωτό Ξυλάκι. Σήμερα το πρωί κάποιος σκό- τωσε τα πουλιά μου. Ίσως αυτά τα δύο γεγονότα να μην έχουν σχέση μεταξύ τους. Ο κόσμος είναι γεμάτος πράγματα που δεν βγάζουν νόημα. Μπορεί όμως και να συνδέονται. Πώς ήξερε ο Δολοφόνος ότι ταΐζω όλα αυτά τα πουλιά στην αυλή μου τα ξημερώματα; Ξέρουν τη γειτονιά; Αυτές οι σκέψεις δεν με κάνουν να νιώθω καλά. Φτιάχνω μια λίστα. Γράφω πάνω πάνω: Ο Δολοφόνος. Δεν είναι μεγάλη λίστα. Ο Άντρας με τα Μαλλιά στο Χρώμα της Πορτοκαλάδας Η Κυρία με το Τσιουάουα Ένας ξένος Γλείφω την άκρη του μολυβιού μου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω τόσο καλά τους γείτονες. Η Μαμά τούς ήξερε. Αυτή ήταν η ειδικότητά της, να σαγηνεύει τους ανθρώπους. Όταν όμως βλέπουν εμένα, αλλάζουν πεζοδρόμιο. Τους έχω δει να κάνουν μεταβολή και να φεύγουν βιαστικοί. Έτσι, αυτή τη στιγμή ο Δολοφόνος θα μπορούσε να βρίσκεται εκεί έξω, κάνα δυο σπί- τια πιο κάτω, να τρώει πίτσα ή δεν ξέρω και γω τι και να με κοροϊδεύει. Προσθέτω στη λίστα: Ο Άνθρωπος-Ενυδρίδα ή η σύζυγός του ή τα παιδιά τους Οι άντρες που ζουν μαζί στο μπλε σπίτι Η Κυρία που Μυρίζει σαν Ντόνατ Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που ζουν στον δρόμο. Δεν πιστεύω ότι κάποιος από όλους αυτούς είναι ο Δολοφό- νος. Ορισμένοι, όπως η οικογένεια των ενυδρίδων, λείπουν τώ- ρα σε διακοπές.