Το τελευταίο πάρτι

Τ Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ο Π Α Ρ Τ Ι 21 Η θύμηση του ονόματος ξεκλειδώνει και τα υπόλοιπα· η παραμονή της Πρωτοχρονιάς ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεθυ- σμένο, ένδοξο μεγαλείο. Μάρκους Κάτι-ή-Κάτι άλλο (τα επώ- νυμα δεν μετράνε), εκπαιδευτής ελεύθερης πτώσης (μπορείς εσύ κι η παρέα σου να κάνετε δωρεάν) , έπινε μαζί της το ένα σφηνάκι μετά το άλλο και γλίστρησε το χέρι του γύρω από τη μέση της όταν έσκυψε μπροστά για να ακουστεί μες στον θόρυ- βο του μπαρ. Πάμε κάπου πιο ήσυχα; Μπορούμε να πάμε σπίτι μου… Η Φιόν κλείνει τα μάτια της και παραδίνεται στην ανατριχί- λα που ένιωσε όταν ο αντίχειρας του Μάρκους άγγιξε το γυμνό της δέρμα· ένα άγγιγμα όλο υποσχέσεις. Για μια στιγμή σκέφτε- ται να γυρίσει πλευρό, να τον ξυπνήσει και… Δεν υπάρχει δεύτερη φορά. Κανόνας νούμερο δύο. Η κρεβατοκάμαρα του Μάρκους έχει την αδειανή, ανώνυμη αίσθηση του νοικιασμένου. Κρεμ τοίχοι και κάθετες περσίδες· ένα τραχύ χαλί που σε ηλεκτρίζει. Με το δεξί της πόδι η Φιόν βρίσκει το παντελόνι της. Το αριστερό της πόδι πιάνει μια κάλ- τσα και καθώς η ανάσα δίπλα της σταθεροποιείται, γλιστράει κάτω από το μπράτσο του Μάρκους και φτάνει στο πάτωμα με τη χάρη θαλάσσιου λιονταριού. Το γαλάζιο μπλουζάκι που φορούσε το προηγούμενο βράδυ είναι δίπλα στην ντουλάπα και το τζιν της λίγα βήματα πιο πίσω. Το κλασικό μονοπάτι των ρούχων της. Η Φιόν είναι τε- λείως προβλέψιμη. Με λίγη τύχη θα βρει τα παπούτσια της πεταμένα στο χολ και το πουλόβερ σε καμιά λιμνούλα πλάι στην εξώπορτα. Ντύνεται βιαστικά, βάζει τις κάλτσες στην τσέπη του τζιν για να κάνει πιο γρήγορα και ψάχνει το σουτιέν της χωρίς αποτέ- λεσμα, προτού το πάρει απόφαση πως το έχασε. Ένα γρήγορο κατούρημα και μια ματιά στο ντουλαπάκι του μπάνιου (ένα