Το τελευταίο πάρτι

C L A R E M A C K I N T O S H 20 πατήσει στο πάτωμα κρατώντας συνεχώς τον κορμό της ακίνη- το, σαν τη γυναίκα-λάστιχο που κουλουριάζει το σώμα της μες στο κουτί. Περιμένει μια στιγμή κι έπειτα πιέζει στο στρώμα το πάνω μισό του κορμιού της καθώς γλιστρά αργά προς την άκρη του κρεβατιού. Εξάσκησε και τελειοποίησε αυτόν τον ελιγμό τον περασμένο χρόνο εξαιτίας αυτού του λανθασμένου γονιδίου που κάνει τους άντρες να απλώνουν το χέρι στον ύπνο τους λες και τους ανήκεις. Ο άντρας με το απλωμένο χέρι μουγκρίζει. Η Φιόν μετρά μέχρι το πενήντα. Αν ξυπνήσει, θα της προτείνει να καθίσει για πρωινό –ή έστω για καφέ– παρόλο που κανείς τους δεν θα ήθε- λε κάτι τέτοιο. Όχι μαζί τουλάχιστον. Η Φιόν πιστεύει πως φταίει η Γενιά Ζ. Πολύς συναισθηματισμός. Κάποτε οι άντρες σού έδειχναν την πόρτα με το καλημέρα σας, αλλά τώρα τηρούν όλοι τους τύπους. Την τρελαίνει αυτή η ιστορία. Προσπαθεί να θυμηθεί σε ποιον ανήκει το χέρι. Το όνομα Χάρις δεν της λέει κάτι. Από Μ αρχίζει, είναι σίγουρη. Μάικ; Μαξ; Προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια από τα σκοτεινά βά- θη του χθεσινοβραδινού αλκοόλ, γαντζωμένη σε μια ανάμνηση από ίσια λευκά δόντια, ένα ντροπαλό χαμόγελο, μια επιθυμία να ικανοποιήσει, που της φάνηκε τόσο ελκυστική όσο και ασυ- νήθιστη. Μαρκ; Σκίζει ένα κομμάτι δέρμα από το εσωτερικό του πάνω χεί- λους της. Γαμώ, γαμώ, γαμώτο, γαμώ. Το σιχαίνεται όταν δεν θυμάται τα ονόματά τους. Νιώθει… πρόστυχη. Μάρκους! Η Φιόν χαμογελά με το βλέμμα στο ταβάνι, ζαλισμένη από την ανακούφιση. Κανόνας νούμερο ένα: να ξέρεις πάντα με ποιον περνάς τη νύχτα. Μάρκους!