Το τελευταίο πάρτι

Τ Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ο Π Α Ρ Τ Ι 25 «Θεέ μου. Ποιος;» Η Έλεν βάζει σε πιάτο τον χυλό, αναμεμειγμένο με βραστά μήλα και μια κουταλιά κρέμα από πάνω. «Ένας άντρας, μόνο αυτό ξέρουμε. Τον βρήκαν μπρούμυτα, οπότε…» Το τηλέφωνο της Φιόν ζωντανεύει, η οθόνη πλημμυρίζει μη- νύματα και αναπάντητες κλήσεις. Προσπερνά τα μηνύματα με ευχές για καλή χρονιά μέχρι να φτάσει στα μηνύματα που ήρθαν εκείνο το πρωί. Άκουσες για το πτώμα στη λίμνη; Ξέρεις ποιος είναι; Πού ήσουν χθες βράδυ; Πατάει το εικονίδιο που αναβοσβήνει για να ακούσει τα μηνύματα στον αυτόματο τηλεφωνητή. Οποιαδήποτε άλλη επο- χή του χρόνου θα έπαιρνε όρκο ότι ο πνιγμένος θα ήταν κάποιος επισκέπτης. Κάποιος που δεν έχει συνηθίσει το κρύο ή το κολύ- μπι σε εξωτερικούς χώρους· κάποιος που δεν μεγάλωσε κοντά στο νερό. Έρχονται κάθε χρόνο στο Κουμ Κόιντ, ξεχύνονται από τα κάμπινγκ και πάνε στην όχθη της λίμνης σαν να είναι η πα- ραλία του Μπόρνμουθ, βουτούν από την προβλήτα κι αφήνουν τα παιδιά τους μόνα πάνω σε φτηνιάρικα φουσκωτά. Αλλά το κολύμπι την Πρωτοχρονιά είναι αυστηρά για τους ντόπιους. Κανείς δεν θέλει ξένους που οδηγούν μία ώρα ή και παραπάνω προκειμένου να μπορέσουν αργότερα να ενημερώ- σουν –αυτάρεσκα– την κατάστασή τους στο Facebook. Δεν υπάρ- χουν διαφημίσεις, μπλουζάκια, χορηγίες. Κανένας επίσημος διοργανωτής. Ούτε και κάποιο μέτρο ασφαλείας, σκέφτεται μελαγχολικά η Φιόν. Ξέρει πως υπάρχουν άτομα στην κοινότητα που θα πουν