Το σιντριβάνι ξεχειλίζει (Το χρονικό μιας οικογένειας)

TO Σ Ι ΝΤ Ρ Ι ΒΑΝ Ι Ξ Ε Χ Ε Ι Λ Ι Ζ Ε Ι 11 «Υποθέτω πως έχουν μεγάλη αξία» παρατήρησε σκεφτικός ο μπαμπάς. «Φυσικά, είναι απλώς ρυθμού Αμπίρ» διευκρίνισε η μαμά «αλλά είναι τα καλύτερα του είδους τους. Η θεία Κλάρα τα αγόρασε όλα στη Γαλλία και στην Ιταλία όταν ήταν παντρεμέ­ νη με τον γάλλο βιολιστή, μα είναι γερά και αναπαυτικά και, μολονότι ξέρω πως δεν είναι Τσίπεντεϊλ, οι καρέκλες με τους κύκνους και οι άλλες με τα κεφάλια των δελφινιών είναι πραγ­ ματικά πολύ όμορφες, τα δε μεταξωτά με τις μέλισσες και τα αστέρια είναι θαυμάσια. Θα είμαστε ευγνώμονες να τα έχου­ με όλα αυτά τα έπιπλα όταν κάνουμε μια καινούργια αρχή στο Λάβγκροουβ». «Στο Λάβγκροουβ» επανέλαβε ο μπαμπάς. «Είναι πολύ πε­ ρίεργο, μα την αλήθεια, που θα ξαναγυρίσω στο Λάβγκροουβ. Δεν είναι περίεργο, Ρόουζ, που θα σας πάω στο μέρος όπου έμενα όταν ήμουν μικρούλης σαν κι εσένα;» είπε, δίνοντάς μου έναν κύβο ζάχαρης από το μπολ. «Ήταν εκεί κι ο θείος Ρίτσαρντ Κουίν;» ρώτησα. Ο αδελφός του μπαμπά είχε πεθάνει από πυρετό στην Ινδία στα είκοσι ένα του χρόνια. Τον είχαν βαφτίσει Ρίτσαρντ Κουίνμπερι για να τον ξεχωρίζουν από έναν άλλον Ρίτσαρντ στην οικογένεια, κι ο μπα­ μπάς τον αγαπούσε τόσο πολύ, ώστε έδωσε το όνομά του στον μικρό μας αδελφό, τον οποίο θεωρούσαμε τον καλύτερο από τους τέσσερίς μας, οπότε σκεφτόμασταν τον πεθαμένο θείο μας ως μια χαρά που την είχαμε στερηθεί και πάντα προσπα­ θούσαμε να τον ξαναβρίσκουμε στις ιστορίες του πατέρα μας. «Ναι, ήταν κι ο Ρίτσαρντ Κουίν εκεί» αποκρίθηκε ο μπα­ μπάς. «Αλλιώς, δεν θα το θυμόμουν τόσο καλά. Τα μέρη που επισκέφθηκα χωρίς αυτόν δεν έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου με τον ίδιο τρόπο». «Προσπάθησε να μας βρεις ένα σπίτι κοντά σ’ αυτό που μέ­ νατε» του ζήτησε η μαμά. «Θα είναι ενδιαφέρον για τα παιδιά».