Το σιντριβάνι ξεχειλίζει (Το χρονικό μιας οικογένειας)

TO Σ Ι ΝΤ Ρ Ι ΒΑΝ Ι Ξ Ε Χ Ε Ι Λ Ι Ζ Ε Ι 39 της. Ανάμεσα σ’ αυτά τα διαστήματα σιωπής η Κορντίλια επα­ ναλάμβανε τημελωδία της χωρίς την παραμικρή βελτίωσηποτέ, αλλά με μια διαφορετική εσφαλμένη παραλλαγή κάθε φορά. «Πώς μπορείς να γελάς;» ρώτησε μέσα από τα δόντια της. «Φυσικά και γελάω» αποκρίθηκα. «Είναι αστείο όταν κά­ ποιος σωριάζεται ξανά και ξανά στον πάγο, και στην περίπτω­ ση της Κορντίλια ούτε που παθαίνει τίποτα». Ήξερα τη Μαίρη από την καλή κι από την ανάποδη, μπο­ ρούσα να καταλάβω ότι αναμετρούσε την πιθανότητα να μου τη βγει προσποιούμενη, όπως ήξερε πως θα είχαν κάνει οι δά­ σκαλοι στο σχολείο, ότι παραήταν μεγάλη για να βρίσκει αστείο το γεγονός πως κάποιος σωριαζόταν στον πάγο, όμως εγώ συ­ νέχισα να γυαλίζω το μπρούντζινο διακοσμητικό. Ήμουν σί­ γουρη ότι θ’ αποφάσιζε πως αυτό δεν ήταν έντιμο, καθώς στην πραγματικότητα θεωρούσε αστείο κάποιον που σωριαζόταν στον πάγο, κι άλλωστε δεν ήθελε να μου τη βγει, όχι ιδιαίτερα. Ξαφνικά εκείνη είπε σιγανά: «Έρχεται η κυρία Γουίαρ από το μονοπάτι. Μ’ εκείνη την ξαδέλφη της από τη Γλασκόβη. Θ’ αρχίσουν τις ερωτήσεις». Το ξέραμε εκείνο το ύφος. Κράτησα το κεφάλι σκυμμένο και συνέχισα το γυάλισμα. ΗΜαίρη έγειρε πάνω μου κι έδει­ ξε με το δάχτυλό της το μπρούντζινο διακοσμητικό λες και μόλις είχε προσέξει το σχέδιό του. Η κυρία Γουίαρ χρειάστηκε να μας απευθύνει δύο φορές τον λόγο προτού καταλάβουμε ότι οι δυο γυναίκες βρίσκονταν μπροστά μας. «Μας συγχωρείτε!» είπαμε σαστισμένες και σταθήκαμε όρθιες από ευγένεια, χαμογελώντας ντροπαλά. Συνειδητοποι­ ούσαμε πως δεν ήμασταν από τα κορίτσια που θα τολμούσαν να παραστήσουν για πολλή ώρα τις ντροπαλές, όμως εκμεταλ­ λευτήκαμε ό,τι μπορούσαμε να βγάλουμε. «Η μεγάλη σας αδελφή παίζει βιολί πολύ ωραία» παρατή­ ρησε η κυρία Γουίαρ.