Το σιντριβάνι ξεχειλίζει (Το χρονικό μιας οικογένειας)
1 Μ εσολάβησε μια τόσο μεγάλη παύση, ώστε αναρωτήθηκα αν η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου θα ξαναμιλούσαν ποτέ μεταξύ τους. Δεν φοβήθηκα ότι είχαν τσακωθεί, μόνο εμείς τα παιδιά τσακωνόμασταν, αλλά ο καθένας τους είχε βυθιστεί σ’ ένα όνειρο. Κι έπειτα ο μπαμπάς είπε διστακτικά: «Ξέρεις, χρυσή μου, λυπάμαι πολύ για όλα αυτά». Η μαμά τού απάντησε προτού καν τελειώσει τη φράση του. «Δεν πειράζει καθόλου, αρκεί να πάνε όλα καλά αυτή τη φορά. Και θα πάνε, έτσι δεν είναι;» «Ναι, ναι, είμαι σίγουρος γι’ αυτό» τη διαβεβαίωσε ο μπα μπάς και πρόσθεσε σαρκαστικά: «Φαντάζομαι πως είμαι ικα νός να κάνω όλα όσα μου ζητάνε. Πως είμαι ικανός να εκδώσω μια μικρή προαστιακή εφημερίδα». «Αχ, καλέ μου Πιρς, ξέρω ότι η δουλειά δεν είναι αντάξιά σου» είπε η μαμά με ζέση. «Ωστόσο πόσο θεόσταλτη είναι! Τι τύχη που ο κύριος Μορπούργκο τυχαίνει να έχει στην ιδιοκτη σία του μια τέτοια εφημερίδα και τι ευγενικό από μέρους του να θέλει να σε βοηθήσει…» Η φωνή της έσβησε πριν ολοκλη ρώσει την πρότασή της. «Ξανά» συμπλήρωσε απλά ο μπαμπάς με ύφος αφηρημένο. «Ναι, είναι περίεργο που ένας τόσο πλούσιος άνθρωπος σαν τον Μορπούργκο μπαίνει στον κόπο ν’ ασχοληθεί με κάτι σαν τη Lovegrove Gazette . Γι’ αυτό που είναι, αποφέρει ικανοποιη τικά κέρδη, απ’ ό,τι ακούω, αλλά είναι ψίχουλα για κάποιον με τόσο τεράστια συμφέροντα. Υποθέτω όμως πως, αν συσ σωρεύει κανείς μια ολόκληρη περιουσία, σίγουρα θα έχει και
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=