Το σιντριβάνι ξεχειλίζει (Το χρονικό μιας οικογένειας)

TO Σ Ι ΝΤ Ρ Ι ΒΑΝ Ι Ξ Ε Χ Ε Ι Λ Ι Ζ Ε Ι 33 λιγότερο μπορούσαν να καταλάβουν για ποιον λόγο μια μεσή­ λικη γυναίκα να γελάει σαν κοριτσόπουλο που πηγαίνει σε χορό τη στιγμή που έκανε αυτή την αδικαιολόγητη κίνηση. Εμείς καταλαβαίναμε. Ήταν απόλαυση για εκείνη να αποσπά­ σει αυτά τα λεφτά από τη μυστηριώδη δύναμη που επιδρούσε σε όλα τα χρήματα στην οικογένειά μας, εκμηδενίζοντάς τα λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Ήταν μια υπέροχη τρυφηλότητα, δεδομένου ότι είχε χρόνια να βιώσει την απόλαυση να πληρώ­ νει επιτόπου, έτσι ώστε να μη χρωστάει ούτε για ένα λεπτό. Όμως δεν μπορούσαμε να τους το εξηγήσουμε αυτό. Βλέπαμε τους Γουίαρ να σκέφτονται ότι ήταν μάλλον μια ανόητη, επι­ πόλαιη γυναίκα, που μόνο τον εαυτό της είχε να κατηγορήσει για τα τόσο φθαρμένα ρούχα της. Όμως σύντομα ήταν όλα μια χαρά. Μια μέρα η μαμά βοή­ θησε την κυρία Γουίαρ να φτιάξει βούτυρο, καθώς είχε μάθει από μικρή και το ξαναθυμήθηκε. Κι ο σωστός τρόπος που χρησιμοποιούσε τα χέρια της, τα οποία ήταν τόσο αξιοθαύμα­ στα με οτιδήποτε κι αν καταπιανόταν όσο και στα πλήκτρα του πιάνου, απέδειξε στην αγρότισσα πως έκανε λάθος. Άρχισαν να τη συμπαθούν ακόμα περισσότερο κι από εμάς, με αποτέ­ λεσμα κάθε μέρα να μοιάζει πιο νέα και να τρώει περισσότερο και το βλέμμα της να μην είναι πια τόσο απλανές. Ωστόσο όλα αυτά δεν κράτησαν πολύ. Σε λίγο καιρό άρχισε πάλι να δείχνει άρρωστη και δεν ευχαριστιόταν το φαγητό της κι ήταν πιο μαλακή μαζί μας όταν μας έκανε μάθημα. «Τι λες να την τρώει;» με ρώτησε μια μέρα η Μαίρη καθώς μαζεύαμε φασολάκια στον λαχανόκηπο. Η μαμά μάς είχε προ­ σπεράσει κρατώντας τον Ρίτσαρντ Κουίν στην αγκαλιά της. Δεν το είπα, αλλά μου θύμισε την καινούργια φοράδα με το πουλάρι της, παρότι εξακολουθούσε να είναι δυναμική και σε εγρήγορση. «Λοιπόν, ο μπαμπάς δεν έχει γράψει» αποκρίθηκα.