Το σιντριβάνι ξεχειλίζει (Το χρονικό μιας οικογένειας)

TO Σ Ι ΝΤ Ρ Ι ΒΑΝ Ι Ξ Ε Χ Ε Ι Λ Ι Ζ Ε Ι 31 κά βουνά» μας είπε η μαμά. «Αχ, παιδιά μου, όταν βρείτε τον δρόμο σας στον κόσμο, πρέπει οπωσδήποτε να πάτε στην Ελ­ βετία. Πάνω στο Νταβός ο αέρας είναι τόσο καθάριος, ώστε τα πάντα μοιάζουν λες και τα έχουν γυαλίσει με μαλακό πανί». «Στην Ελβετία;» επαναλάβαμε εμείς δύσπιστα και δηλώ­ σαμε ότι σκοπεύαμε να πάμε πολύ πιο μακριά: στο Κιλιμά­ ντζαρο, στο Ποποκατέπετλ, στο Έβερεστ. Ναι, θα περιμένα­ με ώσπου να μεγαλώσει ο Ρίτσαρντ Κουίν και θα ήμασταν η πρώτη ομάδα που θα σκαρφάλωνε στο Έβερεστ. «Όχι, όχι» εναντιώθηκε η μαμά, που δεν ακουγόταν καθό­ λου ευχαριστημένη. «Όχι στο Έβερεστ. Μόλις γίνετε επιτυχη­ μένες, θα διαπιστώσετε ότι θα είστε πολύ απασχολημένες με τα ρεσιτάλ σας, θα έχετε πραγματικά πάρα πολλή δουλειά». Αυτή η απάντηση, διατυπωμένη με απόλυτα σοβαρό ύφος, ήταν του είδους που συχνά μας έδινε, πράγμα που αποτελού­ σε μια από τις κύριες ταλαιπωρίες της ζωής μας. Οι κανονικοί άνθρωποι μιλούσαν συχνά στη μητέρα για λίγη ώρα κι ύστερα έφευγαν, θεωρώντας την ανόητη, ακόμα και τρελή, ακριβώς εξαιτίας παρόμοιων σχολίων. Ωστόσο αυτή μιλούσε εξαιρετικά λογικά. Ήξερε πως εκείνη θα είχε σκαρφαλώσει στο Έβερεστ αν της δινόταν η ευκαιρία και, έτσι όπως άλλαζε τόσο γρήγο­ ρα ο κόσμος, υπέθετε ότι αυτή η ευκαιρία ενδεχομένως να παρουσιαζόταν σ’ εμάς. Η ίδια παραλίγο να γίνει διάσημη πιανίστρια, συνεπώς το θεωρούσε απόλυτα εφικτό, με τα τα­ λέντα που διαθέταμε, να πετυχαίναμε εκεί όπου εκείνη είχε αποτύχει απλώς και μόνο από ατυχία. Και, σε κάθε περίπτωση, απευθυνόταν σε παιδιά, οπότε μιλούσε σαν παιδί, όπως έπαι­ ζε κανείς Μπαχ με τον τρόπο του Μπαχ και Μπραμς με τον τρόπο του Μπραμς. Χρησιμοποιήσαμε αυτές τις διακοπές για να κάνουμε πρό­ βα για το Έβερεστ, μια δοκιμασία δύναμης, κι εκείνη ήταν και πάλι υποστηρικτική, εφαρμόζοντας ωστόσο την αρχή της