Το σιντριβάνι ξεχειλίζει (Το χρονικό μιας οικογένειας)

R E B ECCA WE S T 26 θα μπορούσε ποτέ να στρέψει τη δύναμή της εναντίον μας, το μακρυπόδαρο πουλάρι της ήταν ντροπαλό σαν να είχε προει­ δοποιηθεί να μην κάνει θόρυβο κι εκνευρίσει τους ανθρώπους σ’ αυτό το καινούργιο μέρος όπου είχαν αναγκαστεί να βρουν κατάλυμα. Μου θύμισε μια χήρα με το ορφανό παιδί της, πρόθυμη να υπηρετήσει χωρίς καμία δυσφορία αλλά γεμάτη θλίψη, την οποία είχα δει σ’ ένα από τα γραφεία εργασίας που μερικές φορές επισκεπτόταν η μητέρα μου. (Γιατί, παρόλο που τα χρήματα δεν μας περίσσευαν, είχαμε υπηρέτρια, εκείνη την εποχή ακόμα και τα φτωχά νοικοκυριά είχαν υπηρέτες, καθώς μοιράζονταν τη φτώχεια τους με κάποιο κορίτσι που ήταν τελείως άπορο.) Συνεχίσαμε να προχωράμε στους στά­ βλους, χωρίς να βλέπουμε τίποτα μες στο σκοτάδι εκτός από τα άσπρα αστέρια στα μέτωπα των αλόγων, τις μακριές άσπρες λάμψεις στα πρόσωπά τους, τα άσπρα σημάδια στα πόδια τους που έμοιαζαν με κάλτσες κι ένα άσπρο σχέδιο που σχημάτιζε ψηλά στον τοίχο το φως περνώντας από ένα παράθυρο με χω­ ρίσματα. Αυτή η αγροικία είχε χτιστεί ανάμεσα στα ερείπια ενός μεσαιωνικού κάστρου το οποίο αποτελούσε τόπο συνά­ ντησης των Ναϊτών Ιπποτών, που δειπνούσαν μέσα σ’ αυτόν τον στάβλο. Ύστερα από λίγη ώρα μπορούσαμε να διακρίνου­ με τη νευρική κίνηση των πράων ματιών, που έδειχνε ότι αυ­ τά τα άλογα είχαν τελικά βούληση, αν επέλεγαν να τη χρησι­ μοποιήσουν, τα ογκώδη σαν βαρέλια σώματά τους, τα ολόισια σαν κορμούς δέντρων μπροστινά τους πόδια, το επιδέξιο ελα­ στικό τίναγμα των πίσω ποδιών τους, τις πελώριες στρογγυλές οπλές τους, όλη αυτή τη δύναμη που τόσο λίγο ανασάλευε και εκδηλωνόταν πολύ πιο ήπια απ’ όσο θα μπορούσε έτσι και είχαν μοχθηρία μέσα τους. Αυτά ήταν καλοσυνάτα πλάσματα. Είδαμε δύο ποντίκια να χαριεντίζονται αμέριμνα στα άχυρα κάτω από τον έναν γίγαντα και καταλάβαμε ότι αυτό ήταν η περίτρανη απόδειξη.