Το σιντριβάνι ξεχειλίζει (Το χρονικό μιας οικογένειας)

TO Σ Ι ΝΤ Ρ Ι ΒΑΝ Ι Ξ Ε Χ Ε Ι Λ Ι Ζ Ε Ι 25 στη σκέψη τού τι θα παθαίναμε έτσι και βρισκόμασταν σ’ εκεί­ να τα λιβάδια, ειδικά αν είχαμε μαζί μας και τον Ρίτσαρντ Κουίν. Μετά πήγαμε στους στάβλους, όπου βρίσκονταν τα νεαρά ζώα, τα μοσχαράκια που δεν είχαν χρονίσει ακόμη, κι ήταν τόσο πολιτισμένα και φιλικά όσο θα θέλαμε να είμαστε κι εμείς οι ίδιες. Και υπήρχε κι ένα μοσχαράκι μόλις δύο ημε­ ρών, χυμένο στο πάτωμα σαν ένα κουβάρι από γκριζοκίτρινο μετάξι, που μας φοβόταν όπως θα φοβόμασταν κι εμείς τα σκυλιά και τον ταύρο, αν δεν είχαμε αναισθητοποιήσει τον φόβο μέσα μας, μην τυχόν και δικαιώσουμε το ψέμα πως τα κορίτσια είναι λιγότερο γενναία από τα αγόρια – γιατί κι ο φε­ μινισμός επίσης πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, ακόμα και στην ατμόσφαιρα των παιδικών μας δωματίων. Όμως οι γάτες του αγροκτήματος μας έφτυσαν και, γενναίες ξεγενναίες, αναγκα­ στήκαμε να τραβήξουμε πίσω τα χέρια μας, καθώς μας στρα­ βοκοιτούσαν, άγριες σαν διαρρήκτες, άγριες σαν τον Τσαρλς Πις * , μη μοιάζοντας καθόλου με γάτες. «Μην ξεχνάτε» φώνα­ ξε η μαμά «πως έχουν να πολεμήσουν με αρουραίους, οι καη­ μένες, και δεν θα τα κατάφερναν αν επέτρεπαν στον εαυτό τους να είναι χαριτωμένες. Δεν έχουν τέτοια πολυτέλεια». Ήταν ο κόσμος καλοσυνάτος ή δεν ήταν; Θα ήταν το αγρόκτη­ μα ασφαλές για τον Ρίτσαρντ Κουίν; Όμως σε ένα από τα χωρίσματα του στάβλου βρήκαμε την καινούργια φοράδα και το πουλάρι της και καταλάβαμε πως υπήρχε ελπίδα. Το μακρύ ίσιο τσουλούφι που έπεφτε ανάμεσα στα δύο μεγάλα αυτιά της την έκανε να μοιάζει με άχαρη γυ­ ναίκα που φορούσε άσχημο καπέλο, το βλέμμα της ήταν όλο αγωνία λες κι ήταν άνθρωπος και μπορούσε να υπολογίσει, δέσποζε τεράστια από πάνω μας αλλά μας ήταν αδιανόητο πως * Charles Peace (1832-1879): Άγγλος διαρρήκτης και δολοφόνος. (Σ.τ.Μ.)