Το σιντριβάνι ξεχειλίζει (Το χρονικό μιας οικογένειας)

TO Σ Ι ΝΤ Ρ Ι ΒΑΝ Ι Ξ Ε Χ Ε Ι Λ Ι Ζ Ε Ι 23 μα λεοπάρδαλης και με τα μαλλιά της χτενισμένα σαν Βακχί­ δας, και μια που η Κορντίλια της έμοιαζε πολύ, ο μπαμπάς έβαλε τη μαμά να φροντίζει να τις κόβουν τις μπούκλες έτσι ώστε να πλησιάζει όσο πιο κοντά στο στιλ μπορούσαν να κατα­ φέρουν οι παραξενεμένες κομμώτριες στη Νότια Αφρική και στο Εδιμβούργο. Η Μαίρη κι εγώ δεν χαιρόμασταν καθόλου γι’ αυτό. Μας έκανε να νιώθουμε πως η Κορντίλια όχι μόνο ήταν πιο κοντά στον μπαμπά από εμάς εξαιτίας μιας άδικης απόφασης της φύσης, αλλά ήταν επίσης και ένα αντικείμενο πάνω στο οποίο είχε δουλέψει για να το προσαρμόσει στα πρότυπα της αισθη­ τικής του. Δεν είχε κάνει το ίδιο μ’ εμάς. Ούτε και δούλεψε κανείς άλλος πάνω μας. Με όλη αυτή τη μελέτη στο πιάνο, η Μαίρη κι εγώ δεν είχαμε καθόλου ελεύθερο χρόνο, κι η μαμά επίσης δεν άδειαζε για να μας υποβάλει σε οποιαδήποτε δια­ δικασία φινιρίσματος, οπότε ήμασταν εντελώς ακατέργαστα υλικά. Κι ήταν στ’ αλήθεια σκληρό να πρέπει να παίζουμε πιά­ νο και ταυτόχρονα να κάνουμε τόσο πολλά πράγματα, η δε μαμά να είναι υποχρεωμένη να κάνει τα ψώνια και να βοηθάει στις δουλειές του νοικοκυριού και ν’ ασχολείται με τις έγνοιες του μπαμπά, με αποτέλεσμα να μην είναι ποτέ ήρεμη και κα­ λοντυμένη σαν τις άλλες μητέρες, κι εμείς ν’ αναγκαζόμαστε να πηγαίνουμε στο σχολείο και να δίνουμε στις δασκάλες μας την εντύπωση πως είμαστε απρόσεκτες και βιαστικές. Όμως το πιάνο μάς αποζημίωνε για όλα. Γιατί, μολονότι στην οικο­ γένεια του μπαμπά είχαν κόκκινα μαλλιά, δεν είχαν ίχνος μου­ σικού ταλέντου, και προτιμούσαμε χίλιες φορές να είμαστε καλές στη μουσική σαν τη μαμά παρά να έχουμε χρυσοκόκκι­ νες μπούκλες και να γινόμαστε ρεζίλι παίζοντας βιολί σαν την Κορντίλια. Τη λυπόμασταν, ειδικά τώρα που ο μπαμπάς, από τον οποίο αντλούσε ό,τι ενδιαφέρον διέθετε, θα έλειπε για έξι εβδομάδες. Όπως και να είχε, ήταν χαζό να πιστεύει πως μπο