Το σιντριβάνι ξεχειλίζει (Το χρονικό μιας οικογένειας)

R E B ECCA WE S T 22 εγώ διαθέταμε –τρομερό χαράμι δηλαδή–, τα δάχτυλά της ήταν εξαιρετικά εύκαμπτα, μπορούσε να τα λυγίσει μέχρι πίσω στον καρπό, κι ήταν σε θέση να διαβάσει οποιαδήποτε παρτιτούρα με την πρώτη. Ωστόσο το πρόσωπο της μαμάς ζάρωνε πρώτα από οργή κι ύστερα –πάνω στην ώρα– από οίκτο κάθε φορά που άκουγε την Κορντίλια να ακουμπάει το δοξάρι στις χορδές. Ο ήχος της ήταν μουντζουρωμένος και οι μουσικές της φράσεις ακούγονταν σαν ένας ηλίθιος ενήλικας που εξηγούσε κάτι σ’ ένα παιδί. Επίσης, δεν ξεχώριζε την καλή μουσική από την κακή, όπως μπορούσαμε ανέκαθεν να κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι. Δεν έφταιγε η Κορντίλια που ήταν άμουση. Η μαμά μάς το εξηγούσε συχνά. Τα παιδιά έπαιρναν από την οικογένεια είτε του πατέρα είτε της μητέρας. Κι η Κορντίλια είχε πάρει από τον μπαμπά. Αυτό της εξασφάλιζε σίγουρα κάποια πλεονεκτήματα. Η Μαίρη είχε μαύρα μαλλιά κι εγώ καστανά, όπως τόσα άλλα κοριτσάκια. Όμως, παρόλο που ο μπαμπάς ήταν τόσο μελα­ χρινός, στην οικογένειά του υπήρχαν κοκκινομάλληδες, κι έτσι το κεφάλι της Κορντίλια ήταν όλο κοντές χρυσοκόκκινες μπού­ κλες, που έλαμπαν στο φως κι έκαναν τους περαστικούς στον δρόμο να γυρίζουν και να την κοιτάνε. Επιπλέον, υπήρχε εδώ κάτι παραπάνω από απλή κληρονομικότητα, κι έτσι μας ήταν δυσκολότερο να το αποδεχτούμε. Ο μπαμπάς ήταν που επέ­ μενε να διατηρεί η μαμά τα μαλλιά της Κορντίλια κοντά, σε μια εποχή που τα κοντά μαλλιά ήταν μια ξεχασμένη μόδα η οποία θα αναβίωνε πολλά χρόνια αργότερα. Στο σπίτι του στην Ιρλαν­ δία υπήρχε ένα πορτρέτο της θείας του της Λούσι, η οποία είχε πάει στο Παρίσι μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους και την είχε ζωγραφίσει ο βαρόνος Ζεράρ * ντυμένη με χιτώνα και δέρ* François Pascal Simon Gérard (1770-1837): Γάλλος νεοκλασικός ζωγράφος, γνωστός για τις προσωπογραφίες και τις ιστορικές σκη­ νές του. (Σ.τ.Μ.)