Το σιντριβάνι ξεχειλίζει (Το χρονικό μιας οικογένειας)

TO Σ Ι ΝΤ Ρ Ι ΒΑΝ Ι Ξ Ε Χ Ε Ι Λ Ι Ζ Ε Ι 21 «Δεν πιστεύω πως θα παίζει πιάνο» παρατήρησε η μαμά και τον περιεργάστηκε με μισόκλειστα μάτια, λες κι ήταν γραμμέ­ νο στους πόρους της επιδερμίδας κάποιου τι όργανο θα έπαιζε. Αυτό που έλεγε είχε κάποια λογική. Ήδη από τότε ήταν αδύνα­ τον να φανταστούμε τον Ρίτσαρντ Κουίν καθισμένο μπροστά σ’ ένα πιάνο –ένα πελώριο ευθύγραμμο όργανο, μεγαλύτερο από το άτομο που το παίζει, το οποίο ανθίσταται σε κάθε είδους σχέση παρεκτός εκείνης που καλλιεργείται μέσω των πλή­ κτρων–, μολονότι θα τον φανταζόταν κανείς να κρατάει ένα βιολί ή ένα κλαρινέτο. «Όσο για εσάς, Μαίρη και Ρόουζ» συνέ­ χισε η μαμά «το Εράρ * στη γωνία είναι παλιό αλλά κουρδισμένο. Κάθε έξι μήνες έρχεται κάποιος από το Πένικουκ και το κουρ­ δίζει. Η μοίρα είναι με το μέρος μας. Οι Γουίαρ λένε ότι μπο­ ρείτε να παίζετε όποτε θέλετε εκτός από τις Κυριακές. Δεν θέλω δικαιολογίες, πρέπει να μελετάτε τόσο τακτικά όσο και στο σπίτι. Κι όσο είμαστε εδώ θα σας κάνωμάθημα πέντε φορές την εβδομάδα αντί για τρεις. Θα έχω περισσότερο χρόνο». «Και τι θα γίνει μ’ εμένα;» πετάχτηκε η Κορντίλια. ΗΜαίρη κι εγώ την κοιτάξαμε τρυφερά, παρά το μίσος που νιώθαμε συχνά για εκείνη. Μεσολάβησε μια παύση προτού η μαμά τής απαντήσει: «Α, θακάνεις κι εσύμαθήματασαν τιςάλλες, μηνανησυχείς». ΗΚορντίλια δεν είχε ιδέα πως δεν διέθετε ταλέντο στη μου­ σική. Όταν η μαμά σταμάτησε να της κάνει μαθήματα πιάνου, ένα κοριτσάκι στο διπλανό σπίτι μελετούσε βιολί, κι εκείνη επέ­ μεινε να μάθει κι αυτή. Έκτοτε είχε επιδείξει μια υπερβολική και εντελώς μάταιη επιμέλεια. Διέθετε πολύ καλό αυτί και τέλεια ακρίβεια στον τόνο, κάτι που ούτε η μητέρα ούτε ηΜαίρη ούτε * Sébastien Érard (1752-1831): Γάλλος κατασκευαστής οργάνων που ειδικευόταν στα πιάνα και στις άρπες, αναπτύσσοντας τις δυνα­ τότητες και των δύο. (Σ.τ.Μ.)