Το σιντριβάνι ξεχειλίζει (Το χρονικό μιας οικογένειας)

R E B ECCA WE S T 20 υπήρξε Kappelmeister * στην αυλή ενός μικρού γερμανικού δου­ κάτου, ο αδελφός της, που είχε πεθάνει, υπήρξε αρκετά διάση­ μος μαέστρος και συνθέτης και η ίδια θα γινόταν διάσημη πια­ νίστρια –όντως ήταν ήδη γνωστή στα είκοσι πέντε της χρόνια–, όμως ένα βράδυ, καθώς ανέβαινε στη σκηνή για ένα ρεσιτάλ στη Γενεύη, της έδωσαν ένα τηλεγράφημα που έγραφε πως ο αγα­ πημένος της αδελφός είχε πεθάνει από θερμοπληξία στην Ινδία. Εκείνη ολοκλήρωσε το πρόγραμμα του ρεσιτάλ της και επέστρε­ ψε στο ξενοδοχείο της, όπου την έπιασε κάτι σαν πυρετός, που κράτησε εβδομάδες και την άφησε τόσο μελαγχολική, ώστε για να συνέλθει έκανε ταξιδεύοντας τον γύρο του κόσμου ως συνο­ δός μιας ηλικιωμένης κυρίας η οποία θαύμαζε το παίξιμό της. Στην Κεϋλάνη γνώρισε τον μπαμπά, που μόλις τότε είχε παρα­ τήσει μια καλή δουλειά σε μια φυτεία τσαγιού. Παντρεύτηκαν και πήγαν στη Νότια Αφρική, σε μια άλλη καλή δουλειά, που του τη βρήκε κάποιος συγγενής του. Ωστόσο κι εκεί στάθηκε άτυχος. Η μαμά δεν μας είπε ποτέ πώς ακριβώς. Δεν είχε ση­ μασία πάντως. Ομπαμπάς έγραφε εδώ και καιρό κι είχε ανακα­ λύψει ότι διέθετε ταλέντο, έτσι βρήκε πολύ εύκολα δουλειά ως κύριος αρθρογράφος σε μια εφημερίδα του Κέιπ Τάουν. Κι εκεί­ νη γέννησε όλους εμάς, κι ανησυχούσε πολύ, και είχε περάσει πια τα σαράντα, τα δάχτυλά της δεν ήταν πλέον ευλύγιστα και τα νεύρα της ήταν χάλια και ποτέ ξανά δεν θα επέστρεφε στα ρεσιτάλ. Δίδασκε όμως εμάς και, παρόλο που η Κορντίλια ήταν χαμένη υπόθεση και ήδη από την ηλικία των επτά χρονών η μαμά είχε εγκαταλείψει κάθε ελπίδα γι’ αυτήν, η Μαίρη κι εγώ ήμασταν, κατά τη γνώμη της, καλές. Και με κάποιον τρόπο ξέραμε πως και ο Ρίτσαρντ Κουίν θα ήταν καλός. Τα κατάφερνε μια χαρά στο τρίγωνο, από το οποίο είχαμε ξεκινήσει όλες. * Γερμανικά στο πρωτότυπο: αρχιμουσικός, μαέστρος, διευθυντής ορχήστρας. (Σ.τ.Μ.)