Το σιντριβάνι ξεχειλίζει (Το χρονικό μιας οικογένειας)

R E B ECCA WE S T 18 την αντιμετώπισή της, με μεθόδους τις οποίες πολύ συχνά δεν θα ενέκριναν οι γονείς μας. Την εποχή που άρχισαν τα προβλήματα στην Caledonian , όποια κι αν ήταν αυτά, ηΜαίρη κι εγώ θεωρήσαμε συνετό να πούμε στα παιδιά του διπλανού διαμερίσματος πως ο μπαμπάς είχε δεχτεί πρόταση για μια καλύτερη θέση κάπου αλλού. Με τον τρόπο αυτόν εξασφαλί­ ζαμε ότι, σε μια εποχή που η μαμά ένιωθε δυστυχισμένη, οι γείτονες δεν θα της φέρονταν με λιγότερο σεβασμό αλλά με περισσότερο. Άλλωστε, όπως επισημάναμε η μια στην άλλη, τελικά αποδείχτηκε αλήθεια, γιατί, ορίστε, ο μπαμπάς πή­ γαινε στη Lovegrove Gazette . Είχαμε ανακαλύψει έναν λογικό τρόπο συμπεριφοράς και δεν σκοπεύαμε να τον αλλάξουμε εξαιτίας της ιδιοτροπίας των μεγάλων. «Ο κύριος Μορπούργκο» μας πληροφόρησε η μαμά «είναι κάποιος τον οποίο θα πρέπει να ευγνωμονούμε σε όλη μας τη ζωή. Είναι ένας πάμπλουτος άνθρωπος, τραπεζίτης νο­ μίζω, κι από τότε που γνώρισε τον μπαμπά σας, σ’ ένα πλοίο κάπου, έχει κάνει γι’ αυτόν ό,τι μπορεί. Του πρόσφερε τη δουλειά στο Ντέρμπαν μετά την τόσο περίεργη συμπεριφο­ ρά των ιδιοκτητών της εφημερίδας του στο Κέιπ Τάουν. Δεν έκαναν καμία απολύτως παραχώρηση. Κι όταν η Caledonian αποδείχτηκε τόσο απογοητευτική για τον μπαμπά σας, τον έκανε αρχισυντάκτη σε μια εφημερίδα που έχει στο Νότιο Λονδίνο. Δεν ξέρω τι θα είχαμε απογίνει όλοι μας έτσι και δεν του είχε δώσει αυτή τη δουλειά. Αν και δεν θα έπρεπε να το λέω αυτό. Να μη σκεφτείτε ποτέ πως ο μπαμπάς σας δεν θα έβρισκε κάποιον τρόπο για να μας συντηρήσει όλους» πρόσθεσε, γέρνοντας το φλιτζάνι ώστε ο Ρίτσαρντ Κουίν να πιει και την τελευταία γουλιά γάλα. «Δεν πρόκειται ποτέ να μας απογοητεύσει». «Πώς είναι στην όψη ο κύριος Μορπούργκο;» ρώτησα. «Δεν ξέρω» απάντησε η μαμά. «Δεν νομίζω πως τον γνώ