Τα μυστήρια της Πένι Πέπερ: Το στοιχειωμένο κάστρο

Όλοι σώπασαν απ’ τον φόβο τους. Τι να ’κανα; Μέσα στα καλάθια ήταν οι ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ* μας! Δυστυχώς όμως δε μας ερχόταν τίποτα καλό, άσε που όλο και κάποιον είχαμε στα πόδια μας που ήθελε να μας πιάσει κουβέντα. Στο τρένο ψάξαμε αμέσως με τα κορίτσια να βρού- με ένα κουπέ με τέσσερα καθίσματα, όχι μόνο για να μπορέσουμε με την ησυχία μας να συζητήσουμε κάτι σημαντικό, αλλά και για να μην πλησιάσει κανείς τα καλάθια μας. Χι χι. Το σημαντικό λοιπόν ήταν τι ΦΑΡΣΕΣ θα κάναμε στη διπλανή τάξη. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ. ΧΕ ΧΕ! Ο ΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΕ ΘΕΣΗ ΚΙ ΕΤΣΙ ΗΡΘΕ ΠΟΛΥ ΧΑΛΑΡΟΣ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΜΟΥ. Αλλά τότε ούρλιαξα πολύ δυνατά: