Το σπίτι της ευθυμίας

Τ Ο Σ Π Ι Τ Ι Τ Η Σ Ε Υ Θ Υ Μ Ι Α Σ 27 με τη δική της ευγένεια την αποδοκιμασία της για τη συμπε- ριφορά της άλλης γυναίκας. Η γυναίκα, χωρίς να απαντήσει, έσπρωξε τον κουβά στο πλάι και συνέχισε να κοιτάζει καθώς η δεσποινίς Μπαρτ πέ- ρασε από δίπλα της με τις μεταξωτές της φόδρες να θροΐζουν. Η Λίλι ένιωσε να κοκκινίζει κάτω από το βλέμμα της. Τι μπο- ρεί να φανταζόταν εκείνο το πλάσμα; Δεν μπορούσε να κάνει κανείς το απλούστερο, το πιο αθώο πράγμα, χωρίς να χρειά- ζεται να υπομείνει τις φρικτές εικασίες των άλλων; Στα μισά προς το επόμενο πάτωμα, χαμογέλασε στη σκέψη ότι το βλέμ- μα της καθαρίστριας την είχε ταράξει τόσο πολύ. Η καημένη είχε θαμπωθεί πιθανότατα από μια τόσο ασυνήθιστη παρου- σία. Μα ήταν πράγματι ασυνήθιστες τέτοιες παρουσίες στα σκαλιά του Σέλντεν; Η δεσποινίς Μπαρτ δεν ήταν εξοικειω- μένη με τον κώδικα ηθικής στα διαμερίσματα των εργένηδων και κοκκίνισε πάλι καθώς σκέφτηκε ότι το επίμονο βλέμμα της γυναίκας μπορεί να σήμαινε πως προσπαθούσε να τη συν- δέσει με κάποια προηγούμενη παρουσία. Αναμέρισε όμως τη σκέψη αυτή χαμογελώντας με τους φόβους της και κατέβηκε βιαστικά, διερωτώμενη αν θα έβρισκε κανένα μόνιππο κοντά στην Πέμπτη Λεωφόρο. Κοντοστάθηκε ξανά κάτω από τη γεωργιανή είσοδο, ανα- ζητώντας με το βλέμμα κάποιο μόνιππο. Δεν φαινόταν κανένα, αλλά καθώς πλησίασε στο πεζοδρόμο, έπεσε πάνω σε έναν μικρόσωμο, περιποιημένο άντρα με μια γαρδένια στο πέτο, ο οποίος ανασήκωσε το καπέλο του με ένα επιφώνημα έκπληξης. «Δεσποινίς Μπαρτ; Για δες… ποιος να το ’λεγε! Αυτό είναι τύχη» δήλωσε, κι εκείνη έπιασε μια λάμψη εύθυμης περιέρ- γειας κάτω από τα μισόκλειστα βλέφαρά του. «Ω, κύριε Ρόουζντεϊλ… πώς είστε;» είπε εκείνη, ενώ αντι-