Το σπίτι της ευθυμίας

E D I T H W H A R T O N 16 «Τι ωραία να έχει κανείς ένα τέτοιο μέρος μόνο για τον εαυτό του! Τι δυστυχία να είσαι γυναίκα!» Έγειρε πίσω με μια επιτηδευμένη δυσαρέσκεια. Ο Σέλντεν ψαχούλευε σε ένα ντουλάπι για το κέικ. «Ακόμα και οι γυναίκες» είπε «που απολαμβάνουν τις χα- ρές ενός διαμερίσματος». «Οχ, εντάξει, γκουβερνάντες… ή χήρες. Όχι κοπέλες όμως… όχι καημένες, αξιοθρήνητες κοπέλες της παντρειάς!» «Ξέρω μια κοπέλα που μένει σε διαμέρισμα». Εκείνη ανακάθισε έκπληκτη. «Αλήθεια;» «Αλήθεια» τη διαβεβαίωσε βγάζοντας από το ντουλάπι το πολυπόθητο κέικ. «Α, κατάλαβα… εννοείτε την Γκέρτι Φάρις». Του χαμογέ- λασε με λίγη κακεντρέχεια. «Είπα όμως σε ηλικία γάμου … εκτός αυτού, έχει ένα φρικτό διαμερισματάκι τόσο δα, χωρίς υπη- ρέτρια, και τρώει κάτι πολύ περίεργα πράγματα. Την μπου- γάδα την κάνει η μαγείρισσά της και το φαγητό έχει γεύση σαπουνάδας. Ξέρετε, κάτι τέτοιο δεν θα μου άρεσε καθόλου». «Καλύτερα να μην τρώτε μαζί τις μέρες της μπουγάδας» είπε ο Σέλντεν κόβοντας το κέικ. Γέλασαν και οι δυο, κι εκείνος γονάτισε δίπλα στο τραπέζι για να ανάψει τη φωτιά κάτω από τον βραστήρα, ενώ εκείνη έβαζε το τσάι σε ένα μικρό τσαγερό με πράσινο σμάλτο. Καθώς παρακολουθούσε το χέρι της, στιλπνό σαν παλιό φίλντισι, με τα λεπτά ροζ νύχια και το βραχιόλι με τα ζαφείρια που γλι- στρούσε στον καρπό της, διαπίστωσε με έκπληξη πόσο ειρω- νικό έμοιαζε να της προτείνει μια ζωή σαν αυτή που είχε επιλέξει η εξαδέλφη του, η Γερτρούδη Φάρις. Εκείνη ήταν τόσο εμφανώς θύμα του πολιτισμού που την είχε δημιουργή-