Το σπίτι της ευθυμίας

Τ Ο Σ Π Ι Τ Ι Τ Η Σ Ε Υ Θ Υ Μ Ι Α Σ 15 Εκείνη κοκκίνισε βαθιά –κατείχε ακόμα την τέχνη να κοκ- κινίζει την κατάλληλη στιγμή–, αλλά δέχτηκε την πρόταση με την ίδια ελαφρότητα με την οποία είχε γίνει. «Γιατί όχι; Είναι τόσο δελεαστικό… θα το διακινδυνεύσω» δήλωσε. «Ω, δεν είμαι επικίνδυνος» της απάντησε στον ίδιο τόνο. Η αλήθεια είναι ότι δεν του είχε φανεί ποτέ τόσο αξιολά- τρευτη όσο εκείνη τη στιγμή. Ήξερε ότι εκείνη είχε δεχτεί χωρίς δεύτερη σκέψη: δεν θα μπορούσε ποτέ αυτός να αποτε- λεί μέρος των σχεδίων της, και ένιωσε έκπληξη, σχεδόν ανα- ζωογονητική, με τον αυθορμητισμό της συγκατάθεσής της. Κοντοστάθηκε για μια στιγμή στο κατώφλι ψάχνοντας το κλειδί του. «Δεν είναι κανείς εδώ. Έχω όμως έναν υπηρέτη που υποτί- θεται ότι έρχεται τα πρωινά και δεν αποκλείεται να έχει ετοιμά- σει το τσαγερό και να έχει φροντίσει να υπάρχει κάποιο κέικ». Μπήκαν μέσα και την οδήγησε σε ένα μικρό χολ, με παλιές φωτογραφίες κρεμασμένες στους τοίχους. Εκείνη πρόσεξε τις επιστολές και τα σημειώματα που ήταν στοιβαγμένα στο τρα- πέζι, ανάμεσα σε γάντια και μπαστούνια. Κι ύστερα βρέθηκε σε μια μικρή βιβλιοθήκη, σκοτεινή αλλά ευχάριστη, με τους τοίχους γεμάτους βιβλία, ένα ευχάριστα ξεθωριασμένο τούρ- κικο χαλί, ένα ακατάστατο γραφείο και, όπως το είχε προβλέ- ψει εκείνος, έναν δίσκο για το τσάι σε ένα χαμηλό τραπεζάκι κοντά στο παράθυρο. Είχε σηκωθεί ένα αεράκι που ανέμιζε προς τα μέσα τις λεπτές κουρτίνες από μουσελίνα και έφερνε μια δροσερή μυρωδιά πετούνιας και ρεζεντάς από τη ζαρντι- νιέρα στο μπαλκόνι. Η Λίλι βούλιαξε αναστενάζοντας σε μια από τις φθαρμένες δερμάτινες πολυθρόνες.