Το σπίτι της ευθυμίας

E D I T H W H A R T O N 12 απολάμβανε τη Λίλι Μπαρτ· και η δική του πορεία απέκλινε τόσο από την τροχιά της που του φαινόταν διασκεδαστικό να βρεθεί για λίγο κοντά της με αυτή την απρόσμενη εγγύτητα που υποσχόταν η πρότασή της. «Τι θα λέγατε να πάμε στο Sherry’s* για ένα τσάι;» Του χαμογέλασε δείχνοντας ότι συμφωνεί και σχεδόν αμέ- σως έκανε μια ελαφριά γκριμάτσα. «Έρχεται τόσος κόσμος στην πόλη κάθε Δευτέρα… είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα συναντήσει κανείς ένα σωρό πληκτικούς τύπους. Εγώ βέβαια είμαι τόσο γριά που καμία σημασία δεν θα έπρεπε να έχει αυτό. Μπορεί εγώ να είμαι γριά, όμως εσείς δεν είστε» συμπλήρωσε εύθυμα. «Πεθαίνω για ένα τσάι… μα δεν υπάρχει κανένα πιο ήσυχο μέρος;» Εκείνος της ανταπέδωσε το χαμόγελο, που εντυπώθηκε ζωηρά μέσα του. Οι στιγμές που έδειχνε σύνεση του προξε- νούσαν σχεδόν το ίδιο ενδιαφέρον με τις απερισκεψίες της: ήταν απόλυτα βέβαιος ότι και τα δύο αποτελούσαν μέρος του ίδιου καλοστημένου σχεδίου. Προκειμένου να κρίνει τις πρά- ξεις της δεσποινίδας Μπαρτ κατέφευγε πάντοτε στο «επιχεί- ρημα του ευφυούς σχεδιασμού». «Οι δυνατότητες στη Νέα Υόρκη είναι κάπως περιορισμέ- νες» της είπε «αλλά ας βρω πρώτα ένα μόνιππο και στη συνέ- χεια κάτι θα σκεφτούμε». Την οδήγησε μέσα από τον συνωστισμό των εκδρομέων που επέστρεφαν από τις διακοπές τους, προσπερνώντας χλω- μά κορίτσια με εξωφρενικά καπέλα και ξερακιανές γυναίκες * Το εστιατόριο Sherry’s άνοιξε το 1880 ο Λούις Σέρι στη Νέα Υόρκη και την περίοδο αυτή βρισκόταν στη γωνία της 44 ης Οδού με την Πέμπτη Λεωφόρο.