Το σπάσιμο

T O Σ Π Α Σ Ι Μ Ο 17 Το σπίτι στη Χαλκιδική είναι το καταφύγιό του. Με κάθε ευκαιρία θέλει να έρχεται εδώ. Να απολαμβάνει την ησυχία του, να απολαμβάνει αυτά που με τόσο κόπο και κίνδυνο κα­ ταφέρνει να αποκτήσει, να απολαμβάνει τη δύναμή του, να απολαμβάνει την κομψότητα του οικήματος, απλού και τόσο όμορφου. Το σπίτι βρίσκεται στο κέντρο ενός μεγάλου οικοπέδου. Σε όλη την ελεύθερη έκταση, καλυμμένη με γρασίδι, σχηματίζονται απαλά λοφάκια, τα οποία δίνουν την αίσθηση πως το έδαφος κυματίζει, ένας ήπιος και ευπρόσδεκτος κυματισμός. Στην πε­ ρίμετρο του οικοπέδου υπάρχουν μεγάλα πεύκα για να οριοθε­ τούν την ιδιοκτησία, μαζί με έναν πέτρινο φράχτη, γύρω στα δύο μέτρα ψηλό. Το ίδιο το σπίτι είναι η αποθέωση της απλότητας. Λιτό και απέριττο, με δυο ορόφους, στολισμένο με πέτρα εξωτερικά σε κάποιους τοίχους, ενώ οι υπόλοιποι είναι βαμμένοι λευκοί, δίνει την αίσθηση ενός μικρού καταφυγίου γεμάτου φως. Το σπίτι έχει και ένα υπόγειο, στο οποίο τοποθετούν όλα τα πολύτιμα αντικείμενα, όλα όσα ο ιδιοκτήτης θεωρεί πολύτιμα. Το υπόγειο έχει χωριστή είσοδο, είναι σχεδόν αυτόνομο από το υπόλοιπο σπίτι, αν και υπάρχει μια πόρτα που το ενώνει με την κουζίνα του σπιτιού. Η πόρτα αυτή ανοίγει μόνο για το προσω­ πικό, σχεδόν ποτέ. Ο βόμβος δεν λέει να σταματήσει, εδώ και ένα λεπτό το τη­ λέφωνό του δονείται επίμονα πάνω στο κομοδίνο, δίπλα στο σακουλάκι με τα προφυλακτικά, που τελικά δεν τα χρησιμο­ ποίησε. Πιάνει τη συσκευή και σέρνει νευρικά το δάχτυλό του στην οθόνη. Α, πόσο τον εκνευρίζουν όταν τον καλούν τις ώρες της ευδαιμονίας του. Τις ώρες των απολαύσεών του. «Λέγε!» Σε όλους τους συνεργάτες του μιλάει έτσι. Πρέπει όλοι να ξέρουν ποιος κάνει κουμάντο. Σε ποιον οφείλουν τα πλούτη και