Το σκυλί των Μπέσκερβιλ

12 του σε βαθμό να την εφαρμόσω κατά τρόπο άξιο του επαίνου του. Πήρε το μπαστούνι από τα χέρια μου και για λίγα λεπτά το εξέτασε με γυμνό μάτι. Έπειτα, με μια έκφραση που πρόδιδε το ενδιαφέρον του, άφησε κά­ τω το τσιγάρο, πήγε το μπαστούνι στο παράθυρο και άρχισε να το εξετάζει ξανά με τον μεγεθυντικό φακό. «Ενδιαφέρον, αν και στοιχειώδες» είπε, καθώς επέ­ στρεφε στην αγαπημένη του γωνιά του καναπέ. «Υπάρ­ χουν αναμφίβολα μια δυο ενδείξεις πάνω στο μπα­ στούνι και αυτό μας παρέχει μια βάση για να εξαγά­ γουμε διάφορα συμπεράσματα». «Υπάρχει κάτι που μου διέφυγε;» ρώτησα με κά­ ποια αυταρέσκεια. «Υποθέτω πως δεν παρέβλεψα κά­ τι ουσιώδες, σωστά;» «Πολύ φοβάμαι, αγαπητέ μου Γουάτσον, πως τα περισσότερα συμπεράσματά σου ήταν εσφαλμένα. Για να είμαι ειλικρινής, όταν είπα πως αφυπνίζεις τις πιο ιδιοφυείς εμπνεύσεις, εννοούσα πως, παρακολουθώντας τους λανθασμένους συλλογισμούς σου, ενίοτε οδηγού­ μαι στην αλήθεια των πραγμάτων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βέβαια, τα συμπεράσματά σου δεν είναι πλήρως εσφαλμένα: ο άνδρας αυτός είναι πράγματι επαρχιακός γιατρός. Και πράγματι περπατάει πολύ». «Είχα δίκιο λοιπόν». «Μέχρις εκεί». «Δεν υπάρχει όμως κάτι άλλο».