Το σκυλί των Μπέσκερβιλ

11 γιατρός της πόλης. Το χοντρό, σιδερένιο κολάρο στο πόδι του μπαστουνιού είναι φθαρμένο, σε βαθμό που καθιστά σαφές πως έχει χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα για περπάτημα». «Απολύτως λογικό!» είπε ο Χολμς. «Κι ύστερα, είναι και αυτοί οι “φίλοι στο ΝΤΚ”. Υποθέτω πως πρόκειται για το τάδε Κυνηγίου, τον τοπικό κυνηγετικό σύλλογο, στου οποίου τα μέλη πι­ θανώς να παρείχε ιατρική βοήθεια, οπότε του έκαναν αυτό το μικρό δώρο ως ανταπόδοση». «Στ’ αλήθεια, Γουάτσον, αυτή τη φορά ξεπέρασες τον εαυτό σου» είπε ο Χολμς. Έσπρωξε πίσω την κα­ ρέκλα του κι άναψε ένα τσιγάρο. «Οφείλω να πω πως κατά τις εξιστορήσεις σου με θέμα τα μικρά μου επι­ τεύγματα συχνά υποτιμάς τις δικές σου δυνατότητες. Και μία από αυτές είναι πως, παρότι δεν είσαι ο ίδιος ιδιοφυΐα, έχεις την εκπληκτική ικανότητα να αφυπνί­ ζεις στους άλλους τις πιο ιδιοφυείς εμπνεύσεις. Ομο­ λογώ, αγαπητέ μου φίλε, πως σου είμαι εξαιρετικά υπόχρεος». Ποτέ άλλοτε δεν είχε πει κάτι τέτοιο ευθέως. Πα­ ραδέχομαι πως τα λόγια του με γέμισαν με ιδιαίτερη χαρά, καθώς συχνά είχε τύχει να εκνευριστώ με την αδιαφορία με την οποία αντιμετώπιζε τόσο τον θαυ­ μασμό μου όσο και τις απόπειρες που είχα κάνει να δημοσιοποιήσω τις μεθόδους του. Ένιωθα επίσης πε­ ρήφανος που, όπως νόμιζα, είχα κατακτήσει τη μέθοδό