Το σκυλί των Μπέσκερβιλ

19 «Κύριος Μόρτιμερ, κύριε Χολμς, όχι Δόκτωρ – δεν είμαι παρά ένας ταπεινός χειρουργός 3 ». «Και επίσης ολοφάνερα ένας άνθρωπος που δίνει έμφαση στην ακρίβεια». «Ένας ερασιτέχνης της επιστήμης, κύριε Χολμς, ένας συλλέκτης οστράκων στις ακτές του μεγάλου ωκεανού του αγνώστου. Υποθέτω, τουλάχιστον, πως εσείς είστε ο κύριος Σέρλοκ Χολμς και όχι…» «Όχι, αυτός είναι ο φίλος μου, ο Δρ Γουάτσον». «Χάρηκα για τη γνωριμία, κύριε. Έχω ακούσει το όνομά σας ν’ αναφέρεται μαζί με αυτό του φίλου σας. Προκαλείτε ιδιαιτέρως το ενδιαφέρον μου, κύριε Χολμς. Δεν περίμενα να έχετε τόσο δολιχοκέφαλο κρα­ νίο ούτε τόσο ευδιάκριτη υπερκόγχιο κορυφογραμμή. Θα είχατε αντίρρηση να διατρέξω με το δάχτυλό μου τη βρεγματική σχισμή σας; Κύριε Χολμς, ένα ομοίωμα του κρανίου σας, μέχρις ότου να είναι το ίδιο διαθέσι­ μο, θα ήταν κόσμημα για οποιοδήποτε μουσείο ανθρω­ πολογίας. Δίχως διάθεση να φανώ υπερβολικός, ομο­ λογώ πως εποφθαλμιώ το κρανίο σας». 3 Την εποχή εκείνη επικρατούσε ακόμη η προερχόμενη από τον ύστερο Μεσαίωνα διάκριση μεταξύ γιατρών και χειρουργών, βάσει της οποίας οι χειρουργοί θεωρούνταν υποδεέστεροι. Πα­ ρότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν τον όρο Δόκτωρ, είχαν αποφασίσει να παραμείνουν σε ένα απλό Κύριος, ως ένδειξη της αντιπαλότητάς τους με τους γιατρούς του RCP (Royal College of Physicians). Είναι μια διάκριση που ο Κόναν Ντόιλ, όντας ο ίδιος γιατρός, γνώριζε πολύ καλά.