Το σκυλί των Μπέσκερβιλ

17 θύρου κι έκανε την τελευταία του δήλωση με τέτοια πεποίθηση, ώστε ανασήκωσα έκπληκτος το κεφάλι μου. «Αγαπητέ μου, πώς είναι δυνατόν να είσαι τόσο βέβαιος;» «Για τον πολύ απλό λόγο πως βλέπω τον εν λόγω σκύλο στο κατώφλι και τώρα, να, ο κύριός του χτυπάει το κουδούνι. Σε παρακαλώ, Γουάτσον, μην πας που­ θενά – είναι συνάδελφός σου και η παρουσία σου ίσως αποδειχθεί χρήσιμη. Αυτή είναι η δραματική στιγμή του πεπρωμένου, Γουάτσον, όταν ακούς ένα βήμα στα σκαλοπάτια που πρόκειται να οδηγήσει σε μια νέα γνωριμία και δεν ξέρεις αν είναι για καλό ή για κακό. Τι μπορεί να θέλει ο Δρ Τζέιμς Μόρτιμερ, άνθρωπος της επιστήμης, από τον Σέρλοκ Χολμς, ειδήμονα του εγκλήματος; Περάστε!» Καθώς περίμενα ν’ αντικρίσω έναν επαρχιακό για­ τρό, το παρουσιαστικό του επισκέπτη μας με εξέπλη­ ξε. Ήταν ένας πολύ ψηλός, ξερακιανός άντρας, με με­ γάλη μύτη που θύμιζε ράμφος και προεξείχε ανάμεσα σε δυο έξυπνα, γκρίζα μάτια, που είχαν μάλλον μικρή απόσταση μεταξύ τους κι έλαμπαν ζωηρά πίσω από ένα ζευγάρι γυαλιά με χρυσό σκελετό. Ήταν ντυμένος καλά, αν και κάπως ατημέλητα: η ρεντινγκότα του ήταν ταλαιπωρημένη και το παντελόνι του τριμμένο. Παρό­ τι νέος, η μακριά ράχη του είχε ήδη αρχίσει να κυρτώ­ νει. Περπατούσε κουνώντας ελαφρά μπρος πίσω το κεφάλι του, ενώ απέπνεε μια αύρα διακριτικής περι