Το σκυλί των Μπέσκερβιλ

16 «Καμία αναφορά σε τοπικό κυνηγετικό σύλλογο, Γουάτσον» είπε ο Χολμς με ένα πονηρό χαμόγελο. «Όπως συμπέρανες με τόση οξυδέρκεια, ωστόσο, πρό­ κειται πράγματι για επαρχιακό γιατρό. Θαρρώ πως τα συμπεράσματά μου επιβεβαιώνονται επαρκώς. Όσο για τα χαρακτηριστικά τα οποία του απέδωσα, αν θυμάμαι καλά, ήταν “προσηνής, χωρίς φιλοδοξίες και αφηρημένος”. Η εμπειρία έχει δείξει πως μόνο ένας προσηνής και αγαπητός άνθρωπος λαμβάνει δώρα σε ένδειξη εκτίμησης, μόνο ένας άνθρωπος δίχως φιλοδο­ ξίες θα παρατούσε την καριέρα του στο Λονδίνο για να πάει στην επαρχία και μόνο κάποιος αφηρημένος θα άφηνε εδώ το μπαστούνι του αλλά όχι την κάρτα του έπειτα από αναμονή μίας ολόκληρης ώρας στο καθιστικό μας». «Και ο σκύλος;» «Ο σκύλος συνηθίζει να κουβαλάει το μπαστούνι στο στόμα, ακολουθώντας τον κύριό του. Καθώς είναι ένα βαρύ μπαστούνι, το δαγκώνει σφιχτά στη μέση, όπου και είναι εμφανή τα σημάδια από τα δόντια του. Τα σαγόνια του σκύλου, όπως φανερώνει η απόσταση ανάμεσα στα σημάδια, είναι κατά τη γνώμη μου πολύ φαρδιά για τεριέ αλλά όχι αρκετά φαρδιά για μαστίφ. Θα μπορούσε να είναι – ναι, μα την πίστη μου, είναι ένα σγουρομάλλικο σπάνιελ». Καθώς μιλούσε, είχε σηκωθεί και βημάτιζε μέσα στο δωμάτιο. Τώρα κοντοστάθηκε στην εσοχή του παρα