Κλασική νεανική λογοτεχνία: Το σκυλί των Μπάσκερβιλ

17 νι του αλλά όχι την κάρτα του έπειτα από ανα­ μονή μίας ολόκληρης ώρας στο καθιστικό μας». «Και ο σκύλος;» «Ο σκύλος συνηθίζει να κουβαλάει το μπα­ στούνι στο στόμα, ακολουθώντας τον κύριό του. Καθώς είναι ένα βαρύ μπαστούνι, το δαγκώνει σφιχτά στη μέση, όπου και είναι εμφανή τα ση­ μάδια από τα δόντια του. Τα σαγόνια του σκύ­ λου, όπως φανερώνει η απόσταση ανάμεσα στα σημάδια, είναι κατά τη γνώμη μου πολύ φαρδιά για τεριέ αλλά όχι αρκετά φαρδιά για μαστίφ. Θα μπορούσε να είναι – ναι, μα την πίστη μου, είναι ένα σγουρομάλλικο σπάνιελ». Καθώς μιλούσε, είχε σηκωθεί και βημάτιζε μέσα στο δωμάτιο. Τώρα κοντοστάθηκε στην εσοχή του παραθύρου κι έκανε την τελευταία του δήλωση με τέτοια πεποίθηση, ώστε ανασήκωσα έκπληκτος το κεφάλι μου. «Αγαπητέ μου, πώς είναι δυνατόν να είσαι τό­ σο βέβαιος;» «Για τον πολύ απλό λόγο πως βλέπω τον εν λόγω σκύλο στο κατώφλι και τώρα, να, ο κύριός του χτυπάει το κουδούνι. Σε παρακαλώ, Γουά­ τσον, μην πας πουθενά – είναι συνάδελφός σου και η παρουσία σου ίσως αποδειχθεί χρήσιμη.