Το πράσινο σημειωματάριο

Τ Ο Π Ρ Α Σ Ι Ν Ο Σ Η Μ Ε Ι Ω Μ Α Τ Α Ρ Ι Ο 13 Όσο ζούσε εδώ η Μέρι, η μικρή μας μονοκατοικία ήταν πάντοτε γεμάτη κόσμο. Τα παιδιά της γειτονιάς πηγαινοέρχονταν διαρκώς στο σπίτι μας, καθώς η Μέρι τα βομβάρδιζε με ιστορίες, συμβου- λές, αναψυκτικά και δρακουλίνια. Οι λιγότερο πετυχημένοι καλ- λιτέχνες φίλοι μου εμφανίζονταν συνεχώς ακάλεστοι για φαγητό, μαζί με τα πρόσφατα μοντέλα μου. ΗΜέρι έκανε φιλότιμες προ- σπάθειες να προσποιείται ότι το σπίτι της ήταν ανοιχτό για τις άλλες γυναίκες, οπότε ίσως μόνο εγώ να πρόσεχα ότι δεν τους πρόσφερε ποτέ σοκολατάκια με τον καφέ τους. Ήμασταν πάντοτε πολυάσχολοι. Η κοινωνική μας ζωή περι- στρεφόταν γύρω από τη Λέσχη Τεχνών του Τσέλσι, καθώς και τα μπιστρό και τις μπουτίκ της Κινγκς Ρόουντ και της Σλόουν Σκουέρ. Η Μέρι εργαζόταν πολλές ώρες ως μαία, ενώ εγώ ταξίδευα στη χώρα, ζωγραφίζοντας πορτρέτα ανθρώπων που θεωρούσαν ότι το πρόσωπό τους άξιζε να καταγραφεί για τις επόμενες γενιές. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, κάθε Παρασκευή από- γευμα στις 5 μ.μ., πηγαίναμε με τα πόδια στο γειτονικό κοιμητήριο του Μπρόμπτον, που αποτελούσε βολικό τόπο συνάντησης για όλους μας τους φίλους, καθώς στις τέσσερις γωνίες του συγκοινω- νούσαν το Φούλαμ, το Τσέλσι, το Σάουθ Κένσινγκτον και το Ερλς Κορτ. Οργανώναμε τα Σαββατοκύριακά μας πάνω από τον τάφο του ναυάρχου Άνγκους Γουαϊτγουότερ. Τον ναύαρχο δεν τον γνω- ρίζαμε, απλά τύχαινε να έχει μια εντυπωσιακή οριζόντια πλάκα από μαύρο μάρμαρο τοποθετημένη πάνω από την τελευταία του κατοικία, που αποτελούσε ιδανικό τραπέζι για ποτά. Από πολλές απόψεις, πέθανα κι εγώ μαζί με τη Μέρι. Σταμά- τησα ν’ απαντώ στα τηλεφωνήματα και στα γράμματα. Άφησα τα χρώματα να στεγνώσουν πάνω στην παλέτα, ενώ μια αβάσταχτα