Το πράσινο σημειωματάριο

Τ Ο Π Ρ Α Σ Ι Ν Ο Σ Η Μ Ε Ι Ω Μ Α Τ Α Ρ Ι Ο 11 δίπλα στην ταμειακή όπου έβαζε τα μενού και τα φυλλάδια των διαφόρων προμηθευτών. Θα το διάβαζε αργότερα, όταν θα μπορούσε να συγκεντρωθεί κανονικά. Η Μόνικα ξάπλωσε στον καναπέ του διαμερίσματός της ακριβώς πάνω από το καφέ, μ’ ένα μεγάλο ποτήρι λευκό σοβινιόν στο ένα χέρι και το παρατημένο τετράδιο στο άλ- λο. Τα ερωτήματα που είχε διαβάσει εκείνο το πρωί τής τριβέλιζαν το μυαλό ζητώντας απαντήσεις. Είχε περάσει όλη τη μέρα μιλώντας σε ανθρώπους, σερβίροντάς τους καφέδες και γλυκά, κουβεντιάζοντας για τον καιρό και τα τελευταία κουτσομπολιά των διασήμων. Αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε μοιραστεί κάτι πραγματικά ουσια- στικό για τον εαυτό της με τον οποιονδήποτε; Και τι πραγ- ματικά ήξερε για όλους αυτούς τους ανθρώπους, πέρα από το αν ήθελαν γάλα στον καφέ τους ή ζάχαρη στο τσάι τους; Άνοιξε το τετράδιο στη δεύτερη σελίδα. Με λένε Τζούλιαν Τζεσόπ. Είμαι εβδομήντα εννιά ετών και είμαι καλλιτέχνης. Τα τελευταία πενήντα επτά χρόνια ζω στο συγκρό- τημα κατοικιών Τσέλσι Στούντιος της οδού Φούλαμ. Αυτές είναι οι βασικές πληροφορίες, αλλά η αλήθεια είναι η εξής: ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ. Συχνά περνάνε μέρες χωρίς να μιλήσω σε άνθρωπο. Μερικές φορές, όταν πρέπει να μιλήσω (γιατί μου τηλεφώνησε κάποιος για να μου πουλήσει ένα πρόγραμμα ασφάλειας προστασίας πληρωμών, για παράδειγμα), ανακαλύπτω ότι η φωνή μου βγαίνει σαν κρώξι- μο, γιατί από την αχρησία σκέβρωσε και πέθανε στον λαιμό μου.