Το πράσινο σημειωματάριο

Τ Ο Π Ρ Α Σ Ι Ν Ο Σ Η Μ Ε Ι Ω Μ Α Τ Α Ρ Ι Ο 17 Παρακολουθούσε την μπλε κουκκίδα της εφαρμογής χαρτών της Google να κινείται αργά κατά μήκος της οδού Φούλαμ με κατεύθυνση τα Τσέλσι Στούντιος. Το λεωφορείο έκανε στάση στη Φούλαμ Μπρόντγουεϊ και μετά συνέχισε προς το Στάμφορντ Μπριτζ. Η τεράστια σύγχρονη μέκκα του ποδοσφαιρικού συλλόγου της Τσέλσι ξεπρόβαλε μπρο- στά της. Κι εκεί, κάτω από τη σκιά της, απίθανα στριμωγ- μένο ανάμεσα στις δύο ξεχωριστές εισόδους του γηπέδου –μία για τους φιλάθλους της Τσέλσι και μία για τους φιλά- θλους της φιλοξενούμενης ομάδας– βρισκόταν ένα μικρο- σκοπικό και τέλεια ρυμοτομημένο χωριό με στούντιο και μονοκατοικίες, πίσω από έναν ουδέτερο φράχτη μπροστά από τον οποίο η Μόνικα θα πρέπει να είχε περάσει εκατο- ντάδες φορές. Ευγνώμων, πρώτη φορά, για την αργή κίνηση των αυ- τοκινήτων, προσπάθησε να μαντέψει ποιο από τα σπίτια ήταν του Τζούλιαν. Ένα στεκόταν λίγο ξεκομμένο, δείχνο- ντας κάπως ταλαιπωρημένο, λίγο πολύ όπως ο ίδιος ο Τζού- λιαν. Θα στοιχημάτιζε τις εισπράξεις της μέρας –κάτι που δεν θα έκανε ποτέ αβασάνιστα, δεδομένων των οικονομι- κών της– πως αυτό ήταν το σωστό. Κατέβηκε στην επόμενη στάση κι έστριψε αμέσως αρι- στερά, μέσα στο κοιμητήριο του Μπρόμπτον. Το φως ήταν λιγοστό, σχηματίζοντας μακριές σκιές, και η ατμόσφαιρα παγωμένη από το φθινοπωρινό αγιάζι. Το κοιμητήριο ήταν ένα από τα αγαπημένα μέρη της Μόνικας – μια άχρονη όαση ηρεμίας μέσα στην πόλη. Λάτρευε τις περίτεχνες ταφόπλακες – σαν ένα τελευταίο μπρα ντε φερ σε μια παρ-